Σχεδόν 1.600 παιδιά βρίσκονται σε ιδρύματα και καθώς δεν μπορούν να συνενωθούν με την φυσική τους οικογένεια, η μόνη λύση για να βγουν από τα ιδρύματα είναι η αναδοχή, δήλωσε στα Παραπολιτικά 90,1 και στον Δημήτρη Γιαγτζόγλου η υφυπουργός Εργασίας, αρμόδια για θέματα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου.

 Εξήγησε ότι η αναδοχή σημαίνει ότι κάποιος παίρνει το παιδί στην  οικογένεια του και αφορά ηλικίες από 25 έως 75 ετών.

Αναλυτικά η συνέντευξη της Δόμνας Μιχαηλίδου στα Παραπολιτικά 90,1:

 

Η υφυπουργός Εργασίας, αρμόδια για θέματα πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης, κα Δόμνα Μιχαηλίδου,
 μίλησε στο Ρ/Σ Παραπολιτικά 90.1 Fm στην  εκπομπή «Ζούμε αληθινά» με το δημοσιογράφο Δημήτρη Γιαγτζόγλου.

Αναφορικά με το θεσμό της  αναδοχής η κ. Μιχαηλίδου σημείωσε: «Έχουμε 1.600 παιδιά μέσα σε ιδρύματα, μέσα σε ορφανοτροφεία και ο μόνος τρόπος πλέον, η μόνη λύση, η μόνη επιλογή που έχουνε για να  βγουν από τα ιδρύματα είναι η αναδοχή και αυτό γιατί τα παιδιά έχουν βιολογική οικογένεια.

Είναι παιδιά που έχουν οικογένειες με προβλήματα είτε  έχουν οικονομικά προβλήματα, είτε παραβατικές είτε κακοποιητικές  και για αυτό το λόγο πάει ο Εισαγγελέας και τα απομακρύνει από την περιοχή  της οικογένειας και άρα για όσο καιρό δεν έχει αποφασίσει το δικαστήριο πλέον ότι δεν μπορούν να επανενωθούν με την βιολογική τους οικογένεια για αυτό το διάστημα έως ότου και αν υπάρξει επανένωση γιατί μπορεί να μην υπάρξει επανένωση θέλουμε να πάνε σε μια οικογένεια, δεν θέλουμε να μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Όσο καλό και να είναι ένα ίδρυμα δεν είναι όπως μια οικογένεια.

Σήμερα υπάρχουν 500 ανάδοχοι στη χώρα μας αλλά δυστυχώς  τη στιγμή που έχουμε 1.980 αιτήσεις για  υιοθεσία έχουμε μόλις 18 για αναδοχή δηλαδή έχουμε ελάχιστες αιτήσεις για αναδοχή τη στιγμή που η λυση των παιδιών να βγουν από τα ιδρύματα είναι η αναδοχή. Ακόμα και αν όπως μας δείχνουν τα στοιχεία  το 50%  των παιδιών αυτών θα μείνουν στην οικογένεια, το 50% θα γυρίσει στη βιολογική του οικογένεια, ακόμα και αν γυρίσει παραμένουν φίλοι, παραμένει δεύτερος πατέρας, είναι μια σχέση αγάπης που συνεχίζεται. 

Η αναδοχή απευθύνεται σε όλους τους συμπολίτες μας είτε είναι μόνοι τους και θέλουν να αναλάβουν μόνοι τους τη φροντίδα ενός παιδιού είτε είναι παντρεμένοι με κάποιον είτε έχουν  συνάψεις σύμφωνα συμβίωσης δεν γνωρίζει ούτε σεξουαλικές ούτε θρησκευτικές προτιμήσεις η αναδοχή, είναι μια πράξη αγάπης.

Αλλάζουμε τα ηλικιακά όρια, ήταν από 30 μέχρι 60 και την πηγαίνουμε από 25 μέχρι 75. Είδαμε δύο στοιχεία, το πρώτο είναι ότι υπάρχει πολύ ενδιαφέρον από λίγο μεγαλύτερους ανθρώπους  δηλαδή στην Μεγάλη Βρετανία 1 στους 4 αναδόχους είναι πάνω από 60 ετών και αυτό γιατί είναι πολλές οικογένειες που τα παιδιά  τους έχουν μεγαλώσει αλλά θέλουν ακόμη να βοηθήσουν ένα παιδί.  Οπότε αλλάζουμε αναδοχής τα κάνουμε 25 με 75 με 60 χρόνια διαφορά δηλαδή μια κυρία 70 ετών γίνεται ανάδοχη σε ένα παιδί που είναι πάνω από 10. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι μέχρι σήμερα έχουμε αρκετά φτωχές οικογένειες να ενδιαφέρονται το οποίο είναι ένα ιδιαίτερα συγκινητικό στοιχείο.  Μέχρι σήμερα οι οικογένειες που καταφέρνουν και δίνουν αυτή την αγάπη είναι χαμηλότερου εισοδήματος οικογένειες. Οπότε βάλαμε μπροστά ένα επίδομα, δίνουμε μηνιαία από 325 μέχρι 1.200€ σε κάθε ανάδοχο . 325  είναι για τα παιδιά τα οποία δεν έχουν κάποια αναπηρία και ανεβαίνει μέχρι τα 1200  σε περίπτωση που τα παιδιά αυτά έχουν κάποια αναπηρία. Δεν είναι επίδομα είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει το κράτος έτσι ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας  να μεγαλώσουν σε μια οικογένεια που μπορεί να τους προσφέρει τα προς το ζην».

 Δικλείδες ασφαλείας

Αναφορικά με τις δικλείδες ασφαλείας η κ. Μιχαηλίδου ανέφερε: «Υπάρχουν δύο δικλείδες ασφαλείας, η μια είναι εκ των προτέρων και η άλλη είναι εκ των υστέρων. Εκ των προτέρων έχουμε την κοινωνική έρευνα που γίνεται ενδελεχής για κάθε υποψήφιο ανάδοχο, για τρεις μήνες πηγαίνει ένας κοινωνικός λειτουργός τον γνωρίζει, γνωρίζει την οικογένειά του, πηγαίνει στο σπίτι του, βλέπει σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσει ένα παιδί. Οπότε πρέπει ένας υποψήφιος ανάδοχός, όπως και ένας υποψήφιος θετός γονέας, να περάσει επιτυχώς την κοινωνική έρευνα  για να του δώσει το  πράσινο χαρτί  της παιδικής προστασίας το κράτος. Το δεύτερο είναι ότι συνεχίζουν οι επισκέψεις, η υποστήριξη αλλά και ο έλεγχος της  οικογένειας αυτής κατόπιν της τοποθετήσεως του παιδιού. Συνεχίζει ο κοινωνικός λειτουργός και κατά τακτά χρονικά διαστήματα να βλέπει το παιδί και τον γονιό, πηγαίνει στο σπίτι και από τη μια ελέγχει ότι η αναδοχή αυτή είναι επιτυχημένη από την άλλη παρέχει και την υποστήριξη που χρειάζεται αυτή η οικογένεια».