Δανείστηκα την παραπάνω φράση, από το ομότιτλο, και εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Ισραηλινού δημοσιογράφου Ronen Bergman, το οποίο πραγματεύεται την προληπτική δράση της Μοσάντ, έναντι των αντιπάλων του Ισραήλ.

Ισραήλ και Ελλάδα, δύο χώρες με σημαντικές ομοιότητες, αλλά και δραματικές διαφορές.

Περικυκλωμένο από εχθρικά προς το ίδιο έθνη, το Ισραήλ έθεσε την επιβίωσή του και την ασφάλεια των πολιτών του ως υπερκομματικές και κοινώς αποδεκτές προτεραιότητες

Στο κομμάτι αυτό, για τους Ισραηλινούς, δεν χωρούσαν ενστάσεις, ή διαμαρτυρίες. Δεν έπαιξε ρόλο ποτέ, το τι θα πουν οι άλλοι, η διεθνής κοινή γνώμη, δεν χωρούσε ευγένεια και συμπάθεια, δεν υπήρξε ποτέ κάποια ελίτ, η οποία να συνιστά ψυχραιμία, και εάν υπήρξε κανείς δεν την άκουγε. Διότι τόσο στους πολιτικούς, αλλά και στους πολίτες, είχε εμπεδωθεί η σκέψη, ότι η παραμικρή χαλάρωση κόστιζε ζωές.

Έτσι, σταδιακά, μέσα (και) από ήττες, δημιουργήθηκε ένας, πανίσχυρος μηχανισμός άμυνας και ασφαλείας, το μακρύ χέρι του οποίου δεν συγχωρεί και δεν περιορίζεται, και ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν εμπόδισε την ανάπτυξη και την ευημερία του λαού. Τουναντίον, οι Ισραηλινοί έχουν να επιδείξουν αλματώδη ανάπτυξη και η οικονομία της χώρας ανθεί. Δεν είναι να απορεί φυσικά κανείς. Οι Ισραηλίτες, άνδρες και γυναίκες, συμβάλλουν άπαντες στην άμυνα της Πατρίδας τους, και όχι απλώς το κάνουν αλλά είναι και υπερήφανοι για αυτό.

Στο Ισραήλ, έννοιες όπως «αρνητής στράτευσης», «ηττοπάθεια» και «ανυποταξία», δεν υφίστανται. Υπηρετούν όλοι, για πολύ, ισότιμα και τέλος, αφού ο στρατός τους βασίζεται σε μέγιστο βαθμό στους Εφέδρους.

Για να το θέσω πιο απλά, ο αντίστοιχος Ισραηλινός Δικηγόρος, ο οποίο γράφει αυτή την στιγμή άρθρο για τα αντίστοιχα «Παραπολιτικά» του Τελ Αβίβ, μπορεί, και είναι έτοιμος, να λάβει ένα τηλεφώνημα, το οποίο θα του λέει, «βγάλε το κοστούμι, βάλε στολή, και έλα στην Μονάδα».

Το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό, αν όχι τιμητικό. Και, πιστέψτε με, σε επίπεδο επαγγελματικό, δεν τους κόστισε ποτέ τίποτα.

Τα παιδάκια στο Ισραήλ, υπηρετούν χρόνια θητείας. Και αυτοί/ές δουλεύουν, και αυτοί/ές κάνουν μεταπτυχιακά, και αυτοί/ές έχουν όνειρα και αυτοί/ές έχουν καριέρες. Πλην όμως αντιλαμβάνονται ότι όλα τα παραπάνω έχουν νόημα, μόνον σε μία ελεύθερη, ισχυρή Πατρίδα.

Πάμε λίγο στα δικά μας;

Μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ισότιμη ειρήνη. Και εάν υπάρχει, είναι απλώς το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο συρράξεων. Και αυτό, διότι η Τουρκία ασφυκτιά στα στενά γεωγραφικά της όρια, ενώ η Ελλάδα, τυγχάνει νόμιμος κύριος του μόνου ζωτικού χώρου επί του οποίου η Τουρκία μπορεί (και έχει νόημα) να επεκταθεί. Ούτε η Τουρκία είναι διαβολική, ούτε εμείς είμαστε άγγελοι.

Πολλοί θα διαφωνήσουν, με το επιχείρημα ότι η Τουρκία δεν μας έχει επιτεθεί ακόμη. Η Τουρκία δεν μας έχει επιτεθεί, ακόμη, διότι η προσεκτική μελέτη της τουρκικής ιστορίας, ιδίως της σύγχρονης, θα δείξει ότι η Τουρκία επιτίθεται και είναι εξαιρετικά γενναία, μόνον όταν είναι σίγουρη ότι θα νικήσει, όταν μπορεί να ελέγξει την σύγκρουση. Και με εμάς, μέχρι πρότινος, δεν μπορούσε.

Έχει ωστόσο, ξεκινήσει εδώ και καιρό να θέτει τις βάσεις της μελλοντικής, όχι και τόσο μακρινής, συρράξεως. Εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό για να προκαλέσει σε εμάς εσωτερική αστάθεια και αλλοίωση πληθυσμού. Δυναμιτίζει μέσω του διαβόητου προξενείου, το κλίμα στην Θράκη, προκαλεί καθημερινά ελέγχοντας τα αντανακλαστικά μας. Συνάπτει συμφωνίες, οι οποίες ναι μεν δεν διέπονται από το Διεθνές Δίκαιο αλλά υπάρχουν και παράγουν αποτελέσματα.

Γιατί η επόμενη σύγκρουση θα είναι ολική, και όχι απλώς θερμή.

Με την μεθοδικότητα που την διακρίνει, καλλιεργεί το έδαφος για μία σύρραξη με σίγουρη κατάληξη. Και αυτό δεν θα αλλάξει εάν φύγει ο Ερντογάν, και έρθουν οι Κεμαλικοί. Είναι πρακτικώς αδύνατο, και καταστροφικό για την Τουρκία να μην επιδιώκει την έξοδό της στην θάλασσα. Η Τουρκία έχει σχέδιο και το εκτελεί. Το θέμα είναι τί κάνουμε εμείς.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, εάν ως λαός έχουμε εγωϊσμό. Σίγουρα έχουμε, τεράστιο «εγώ». Αλλά πόσες φορές πρέπει να περάσουν τα Τουρκικά αεροσκάφη πάνω από την Χίο για να καταλάβουμε τί θέλει η Τουρκία; Πόσες φορές πρέπει να μας απειλήσουν οι γείτονες, για να αντιληφθούμε ότι ήδη βρισκόμαστε σε πόλεμο.

Ακούω με προσοχή απόψεις περί αυτοσυγκράτησης. Απόψεις περί συζήτησης, περί διαπραγματεύσεων. Δεν διαπραγματεύεσαι όταν έχεις ένα όπλο στο κεφάλι σου.

Απειλείσαι.
Ακούω απόψεις οι οποίες ισχυρίζονται ότι σε μία σύρραξη δεν θα είμαστε μόνοι. Μάλιστα. Πόσους στρατιώτες έχουμε στείλει σε πολέμους των Η.Π.Α.; Της Γαλλίας; Του Ισραήλ; Κανέναν. Γιατί να το κάνουν εκείνοι;

Μόνοι μας θα πολεμήσουμε, γιατί θα πολεμήσουμε, αυτό είναι σίγουρο. Με έναν στρατό που αποτελείται από εμάς, τον καθέναν ξεχωριστά. Καλόν είναι να το καταλάβουμε πριν να είναι αργά, και να απαιτήσουμε εμείς οι ίδιοι την «προς πόλεμον παρασκευήν» του στρατεύματος.

Να συνειδητοποιήσει κάθε ένας και κάθε μία από εμάς, ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την άμυνα της Πατρίδας μας. Γιατί η Πατρίδα είναι το σπίτι μας, όλοι ζούμε σε αυτό. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη.

Ευθύνη της Πολιτείας, είναι να προετοιμάσει το Έθνος το οποίο υπηρετεί, προς αυτήν την κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως, όταν θα έρθει το κακό, γιατί θα έρθει, οι θιασώτες του «διαλόγου», οι «αρνητές» και οι ανυπότακτοι, θα είναι ήδη στα αεροπλάνα για το εξωτερικό.

Ευθύνη της Πολιτείας, είναι η Ελλάδα να αποκτήσει μακρύ και στιβαρό «χέρι». Να δημιουργήσει και να διατηρεί, Ένοπλες Δυνάμεις και Υπηρεσίας, επιχειρησιακά ικανές, όχι οπτικά ευχάριστες. Να ξέρουν όσοι είναι αντίπαλοί μας, ότι θα είμαστε παντού, πάντα, και έτοιμοι.

Χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, κοινή προσπάθεια, δουλειά χωρίς φανφάρες και βαρύγδουπες δηλώσεις, νεωτερική σκέψη και κυρίως ψυχρή στρατηγική, επιχειρησιακή και τακτική προσήλωση, απελευθερωμένη από κάθε αναστολή και κάθε δεύτερη σκέψη.

Ξέρω ότι ο κόσμος που περιγράφω, δεν είναι ο κόσμος που θα θέλαμε να ζούμε. Αλλά, όσο και να αποστρεφόμαστε την σκέψη, είναι ο κόσμος στον οποίον ζούμε. Και σε αυτόν τον κόσμο, δεν υπήρξε, δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει Ελληνοτουρκική φιλία. Μπορεί να υπάρξει μόνον Ελληνοτουρκικός σεβασμός.

Ένας σεβασμός ο οποίος δεν κερδίζεται, αλλά επιβάλλεται, με την ισχύ σου, και με τις φοβίες που προκαλείς στον αντίπαλό σου. Με την σκέψη η οποία τον διακατέχει ότι κάθε πρόκλησή του θα έχει αντίποινα. Σοβαρά αντίποινα, όχι χάρτινα. Θα του κοστίζει σε ζωές, χρήμα και υλικά.

Ο σεβασμός αυτός δεν επιβάλλεται με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, εάν δεν είσαι σε θέση, υλική και πνευματική, να επιβάλλεις την δική σου ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου.

Ο σεβασμός αυτός επιβάλλεται, μόνον όταν ο αντίπαλός σου ξέρει, ότι εάν αυτός απειλήσει την ζωή σου, εσύ θα είσαι σε θέση να σηκωθείς και να τον «σκοτώσεις» πρώτος.

*Ο Αντώνης Μαμμής είναι δικηγόρος Αθηνών