Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγµή θα πρέπει η... πολιτική λαγνεία που χαρακτηρίζει το Μέγαρο Μαξίµου για εκτός Ν.∆. πολιτικά στελέχη να µετατραπεί σε µια συστηµατική και υπεύθυνη στρατηγική στον δρόµο προς τις κάλπες. Βλέπετε, ήταν θέµα χρόνου να γίνει η στραβή, όπως συνέβη µε την περίπτωση του Αποστολάκη.

Προφανώς λησµονήθηκε από κάποιους ότι ο πρώην υπουργός Εθνικής Αµυνας ήταν εν ενεργεία σύµβουλος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, µε συγκεκριµένες αναφορές και εξαρτήσεις. Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας τον κρατούσε στο χέρι, γεγονός που είναι πιο ισχυρό από οποιαδήποτε προσωπική επιθυµία.

Ο... ναυαρχούκος, δηλαδή, δεν ήταν ούτε Χρυσοχοΐδης ούτε Πιερρακάκης ούτε Σκέρτσος ούτε Γεραπετρίτης, που, αν και έχουν δεδοµένες ιδεολογικοπολιτικές καταβολές, βρήκαν -άλλοι γρηγορότερα και άλλοι αργότερα- κοινούς κώδικες µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και κυκλοφορώντας «ελεύθεροι στην πιάτσα» έγιναν οι βασικοί εκφραστές των σχεδιασµών του. Εδώ λοιπόν επανέρχεται η συζήτηση περί πολιτικής επάρκειας στον φύσει και θέσει τεχνοκρατικής αντίληψης πυρήνα των στενών συνεργατών του πρωθυπουργού.

Εστω και από... σπόντα, εσχάτως υπάρχει ανάµεσα στους προαναφερθέντες το όνοµα του κυβερνητικού εκπροσώπου, Γιάννη Οικονόµου, ο οποίος είναι, αν µη τι άλλο, ψηµένος πολιτικά από τα χρόνια της νιότης του, άριστος γνώστης της «γαλάζιας» ανθρωπογεωγραφίας και σίγουρα ο πιο µυηµένος στα νεοδηµοκρατικά. Οπότε νοµίζουµε ότι µια πρώτη κίνηση ενίσχυσης της πολιτικότητας του πρωθυπουργικού στρατηγείου θα ήταν να δοθεί γήπεδο στον πρώην πρόεδρο της ΟΝΝΕ∆ και σε αυτό το µέτωπο.