Είναι οξύμωρο η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να στάζει χολή εναντίον της «πράσινης» ΓΣΕΕ, υποστηρίζοντας πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από το 1990 και μετά ενεπλάκησαν σε κομματικά παιχνίδια, για να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις σε βάρος τους.

Ενδεχομένως η σημερινή υπεύθυνη του Τομέα Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ να έχει μια πικρία επειδή το 1996 οι «πράσινοι» συνδικαλιστές αντί να ταχθούν υπέρ του Άκη Τσοχατζόπουλου στη μάχη της διαδοχής του Α. Παπανδρέου πήραν το μέρος του Κώστα Σημίτη. Αλλά λίγα χρόνια αργότερα, το 2004 και το 2007, όταν ο Γ. Παπανδρέου έδινε μάχη για την προεδρία απέναντι στον Ευ. Βενιζέλο, η ίδια έπινε νερό στο όνομα αυτών που σήμερα αποδοκιμάζει. Οι «πράσινοι» συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, Γ. Παναγόπουλος, ο αείμνηστος Σπ. Παπασπύρος από την ΑΔΕΔΥ, ο Γ. Φελώνης από το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας και πολλοί ακόμη, έδωσαν μάχες για να γίνει και η ίδια γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και αργότερα να μην εκλεγεί πρόεδρος ο Ευ. Βενιζέλος. Ο τελευταίος μάλιστα είναι ο μόνος που μπορεί να γκρινιάζει για την επιδραστική στάση των «πράσινων» συνδικαλιστών όταν διεκδικούσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ απέναντι στον Γ. Παπανδρέου. Γιατί τους είχε όλους απέναντί του.

Αν λοιπόν η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ήθελε να στηλιτεύσει την εμπλοκή των συνδικαλιστών, θα έπρεπε πρώτα από όλα να αναφερθεί στην περίπτωση του Ευ. Βενιζέλου, που υπήρξε θύμα αυτής της «πρακτικής».