Στις ευρωεκλογές του 2014 ο Αλεξης Τσίπρας ήταν το αστέρι της ευρωπαϊκής αριστεράς και υποψήφιός της για την ηγεσία της Κομισιόν. Στις ίδιες (ευρω)εκλογές, αναδύθηκε το άστρο του Πάμπλο Ιγκλέσιας, με το κόμμα του τους Podemos (σ.σ: «Μπορούμε») να κάνει την έκπληξη και μέσα σε μόλις τρεις μήνες από τη δημιουργία του να συγκεντρώνει ποσοστό 8,06%.

Επί της ουσίας, ΣΥΡΙΖΑ και Podemos, προέρχονται από την ίδια μήτρα, αυτή της αγανάκτησης. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι πλατείες των αγανακτισμένων ήταν αυτές που ουσιαστικά τροφοδότησαν τα δυο κόμματα και έκαναν τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας κεντρικούς πολιτικούς παίχτες στις χώρες τους. Για ένα μεγάλο διάστημα οι δυο νέοι πολιτικοί εμφανιζόντουσαν ως τα πρόσωπα που θα αλλάξουν την Ευρώπη και με τον άνεμο που θα φέρουν θα κλονίσουν το συντηρητικό οικοδόμημά της. «ΣΥΡΙΖΑ-PODEMOS VENCEREMOS», ήταν το εμβληματικό σύνθημά τους. Ήταν περιζήτητοι σε όλα τα ξένα μέσα ενημέρωσης και προκαλούσαν μεγάλο άγχος στους κατεστημένους κύκλους των Βρυξελλών. Η ρητορική και τα συνθήματά τους ήταν πανομοιότυπα και είχαν να κάνουν με την κριτική στο παλαιό πολιτικό σύστημα, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη διαφθορά. Η απήχησή τους ολοένα και διευρυνόταν, ιδίως στις νεότερες γενιές, που έβλεπαν στα πρόσωπά τους τη σπίθα της ανατροπής. Προκειμένου να δείξουν ότι από κοινού αποτελούν το «μέλλον της Ευρώπης», ακολουθούσαν την ίδια εκλογική τακτική και το αντίστοιχο στιλ.

Στις δυο εθνικές εκλογές του 2015, ο Ιγκλέσιας αποτελούσε ένα από τα βασικά χαρτιά του Τσίπρα. Τον Ιανουάριο του 2015 ο Ισπανός πολιτικός έστελνε από τη Μαδρίτη τα μηνύματα νίκης προς τον διαφαινόμενο νικητή των ελληνικών εκλογών, ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στην κεντρική διαδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Και τούτο ανεξάρτητα από τη μνημονιακή στροφή του άλλοτε σκληρού αντιμνημονιακού συντρόφου του, που είχε γίνει αντικείμενό κριτικής από τους αντιπάλους του στην Ισπανία. Η επιλογή αυτή του κ. Τσίπρα δεν άργησε φυσικά να αποτελέσει την απαρχή της σύγκρουσης των δυο νέων πολιτικών, με τον κ.Ιγκλέσιας να παίρνει σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο πολιτικός χρόνος εντέλει φάνηκε αμείλικτος και για τους δυο διάττοντες αστέρες της ευρωπαϊκής σκηνής. Ο μεν Τσίπρας έχασε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που επακολούθησαν, με τους πολίτες να μην ξεχνούν τα ψέματα με τα οποία κέρδισε την εξουσία το 2015. Αντιστοίχως, οι Ισπανοί ψηφοφόροι αντιλήφθηκαν την τεράστια διαφορά λόγων και πράξεων του Ιγκλέσιας, όπως κατέδειξε και η ροπή του προς την καλή ζωή, με αποκορύφωμα τη βίλα με την τεράστια πισίνα. Και ουσιαστικά με το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών της Μαδρίτης τον οδήγησαν στην απόφαση να αποχωρήσει από την πολιτική.

Οι εθνικές εκλογές της Ελλάδας θα δείξουν αν και ο κ. Τσίπρας θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο…