Είναι σαφές πως με την απάντησή του στις αναφορές του Κώστα Σημίτη για τα ελληνοτουρκικά, ο Καραμανλής δεν απευθυνόταν μόνο στον προκάτοχό του στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και στο θυμικό των «γαλάζιων» ψηφοφόρων.

Βλέπετε ο ίδιος επιθυμεί τα πεπραγμένα του στην εξωτερική πολιτική να αποτελούν την σημαντικότερη παρακαταθήκη της πρωθυπουργικής θητείας του. Στο πλαίσιο αυτό, θέλησε να καταδείξει πως η άποψή του πως το μοναδικό ανοικτό ζήτημα με την Τουρκία που θα πρέπει να αναγνωρίζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτό της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας (άρα και το μοναδικό διακύβευμα μιας πιθανής μελλοντικής προσφυγής στην Χάγη) , καθώς οποιαδήποτε άλλη προσθήκη στην σχετική ατζέντα θα συνιστούσε αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, παραμένει αδιαπραγμάτευτη για το κυβερνών κόμμα.

Γι' αυτό και αναφέρθηκε και στη διακυβέρνηση Σαμαρά, προκειμένου να υπενθυμίσει πως πρόκειται για μια διαχρονική θέση της ΝΔ.

Φυσικά, επισήμως η επωδός αυτή βρίσκεται στο επίκεντρο των διπλωματικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία δεν αποκλίνει σε καμία περίπτωση από την λογική αυτή, όπως διεμήνυσε και χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη.

Ανεπισήμως όμως, είναι κοινό μυστικό πως υπάρχουν πρόσωπα στην εξίσωση της ελληνικής διπλωματίας που είτε στην παρούσα συγκυρία, είτε στο παρελθόν παρατηρούν από διαφορετική οπτική γωνία τα τεκταινόμενα στις σχέσεις μας με την Άγκυρα.

Ανάμεσά τους ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Θάνος Ντόκος (πρώην γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ), αλλά και μια σειρά στελεχών του Ιδρύματος που είναι σε ανοικτή γραμμή με το Μαξίμου και τα οποία μόνο μυστικό δεν είναι ότι έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις από τις αντίστοιχες Καραμανλή για τα ελληνοτουρκικά.

Μέχρι νεωτέρας πάντως, άπαντες προσαρμόζονται στις συνθήκες και κυρίως στις ανάγκες των ημερών, αφού όπως λένε συνομιλητές τους, οι κατά καιρούς τοποθετήσεις εξαρτώνται πριν και πέρα απ' όλα από τις ισορροπίες που διαμορφώνονται σε κάθε χρονική στιγμή. Άλλο τι κάνεις και τι λες τώρα και άλλο δέκα χρόνια πριν…