Εγκλωβισμένος εξακολουθεί να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας στις καταιγιστικές αποκαλύψεις που έφερε στο φως το ηχητικό ντοκουμέντο που κατέθεσε στην Προανακριτική Επιτροπή ο επιχειρηματίας, Σάμπυ Μιωνή.

Το γεγονός ότι ο  Αλέξης Τσίπρας «ακόμη το σκέφτεται» για την περίπτωση του Νίκου Παππά και προσφέρει «κάλυψη» στον πρώην υπουργό του για μια δράση παραδικαστικού κυκλώματος, την οποία εμφανίζεται να γνωρίζει όσο ήταν μάλιστα υπουργός Επικρατείας, και δεξί χέρι κατά την θητεία του ως πρωθυπουργός, προβληματίζει έντονα το πολιτικό σκηνικό, αλλά και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που με αμηχανία παρακολουθούν τις εξελίξεις.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αριστερά που εκπροσωπεί «τραυματίζεται» βαθιά με την στάση τόσο του κ. Νίκου Παππά, όσο και του Αλέξη Τσίπρα, καθώς πέρα από το ότι  ο κ Παππάς περιγράφει το παραδικαστικό μαγαζί που στήθηκε, μιλάει για την «ατζέντα», αλλά και το «μαγαζί» που πολλοί ερμηνεύουν ως το Μέγαρο Μαξίμου.

Μέσα από το διάλογο αυτό και τις αναφορές περί «μαγαζιού» καταγράφεται μια χυδαία αντίληψη για την πολιτική, με μια γλώσσα που δεν την χρησιμοποιούν επιχειρηματίες, αλλά πολιτικοί και μάλιστα τότε ο κ. Παππάς, ήταν και υπουργός της κυβέρνησης, ο οποίος μιλάει για το «μαγαζί». Παρ’ ότι ο ίδιος ο κ. Παππάς, ισχυρίζεται τη μία ότι ως «μαγαζί» αποκαλεί την επιχείρηση Μιωνή, την άλλη «τα συμφέροντα της χώρας» πολλοί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται,  ότι αναφέρεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Μια τέτοια νοοτροπία αντίληψης της  πολιτικής εξουσίας, ως «μαγαζί»,  ως επιχείρηση δηλαδή που αποσκοπεί στο κέρδος και στην αξιοποίηση της εξουσίας ως… λάφυρο, είναι μια αντίληψη που αυτή στιγμή ο κ. Παππάς χρεώνει σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ.

 Ωστόσο, μπορεί Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Παππάς, να επιμένουν ότι υπάρχουν σε όλα μια δεύτερη ανάγνωση και ότι «δεν είναι αυτό που νομίζουμε», μια τέτοια τακτική αποκόμισης πολιτικού οφέλους μέσα από τη χρήση παρακρατικών ή παραδικαστικών κυκλωμάτων δεν συνάδει με το λάβαρο που σήκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, το λάβαρο της κάθαρσης και της διαφάνειας, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία.

Αντίθετα, τέτοιες τακτικές επιτείνουν το στοιχείο του δόλου όσων απεργάστηκαν τέτοια σενάρια για την πολιτική τους διακυβέρνηση και κυρίως, την πολιτική της επιβίωση.