Εκείνος που στο πρόσφατο παρελθόν έριξε στο τραπέζι τη φαεινή ιδέα να φτιάξει δικό του δημοσιογραφικό όμιλο ο ΣΥΡΙΖΑ, με ραδιόφωνο, εφημερίδες και κανάλι, ήταν ο στενός συνεργάτης του Αλ. Τσίπρα, Θ. Καρτερός, ο οποίος είχε εμπειρία σε τέτοια κόλπα από τότε που ήταν στο ΚΚΕ.

Βέβαια υπήρχε ένα ζήτημα, το οποίο εκείνος που το κατάλαβε εγκαίρως ήταν ο πρώην υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς, ο οποίος την περίοδο της παντοδυναμίας του έθεσε το εξής ερώτημα στον πρώην πρωθυπουργό: «Ποιος θα μας χρηματοδοτήσει σε ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα;».

Και κάπως έτσι προκρίθηκε ο έλεγχος των ΜΜΕ μέσα από την περίφημη διαδικασία των τηλεοπτικών αδειών, αφού κάθε άλλη ενέργεια που θα οδηγούσε στη συγκρότηση ενός κομματικού μιντιακού ομίλου θα συνιστούσε απροκάλυπτο σκάνδαλο μεγατόνων.

Ο Ν. Παππάς ναι μεν έπεισε τον Αλ. Τσίπρα πως μπορεί να κουμαντάρει τα ΜΜΕ διά της επιβολής κανόνων στο άναρχο τοπίο των τηλεοπτικών αδειών και της στοχευμένης συνάμα ενίσχυσής τους μέσα από τη διαφημιστική καμπάνια, ωστόσο η στρατηγική του αυτή στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος αξιολογήθηκε αρνητικά, με τον ίδιο να βρίσκεται υπόλογος, επειδή με τους χειρισμούς του δεν ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακά, αλλά επιδόθηκε σε παιχνίδια ατομικών δημοσίων σχέσεων με ισχυρούς παράγοντες των μίντια.