Κοροναϊός: Μηνύματα συμπόνοιας και εμψύχωσης στέλνουν οι εικαστικοί από τα ατελιέ τους
Συγκίνηση, δύναμη, απόγνωση, και αίσθηση του αγνώστου αναδύονται μέσα από τις δημιουργίες σύγχρονων εικαστικών - Μια πρωτοβουλία που πήρε η Γκαλερί Ζουμπουλάκη σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες που εκπροσωπεί
Αναζητώντας νέους τρόπους στις ειδικές τούτες συνθήκες που βιώνει η Ελλάδα αλλά και όλος ο πλανήτης, εξαιτίας της πανδημίας COVID-19 η διοίκηση της γκαλερί Ζουμπουλάκη πήρε την πρωτοβουλία να αναθέσει στους εικαστικούς με τους οποίους συνεργάζεται να στείλουν το δικό τους μήνυμα.
Από τη μια πλευρά, μια κίνηση κοινωνική, από την άλλη μια προσπάθεια να κρατηθεί μέσω διαδικτύου η ελληνική αγορά τέχνης.
Οι περισσότεροι ήδη έχουν ανταποκριθεί, δημιουργώντας έργα - αναφορές στις δύσκολες αυτές ημέρες.
«Οι καλλιτέχνες δουλεύουν συνήθως αποκομμένοι στα ατελιέ τους. Τους ζητήσαμε, λοιπόν, να μοιραστούν μαζί μας το ήδη μοναχικό επάγγελμά τους. Θα προσπαθούμε να σας στέλνουμε εικόνες από τα εργαστήριά τους ή από έργα που δουλεύουν αυτό το διάστημα, λίγες σκέψεις που νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν και άλλα νέα από τον κόσμο της Τέχνης που τώρα χρειάζεται να βρίσκεται στη ζωή μας περισσότερο από ποτέ!», αναφέρει χαρακτηριστικά το προσωπικό της γκαλερί.
«Ο David Hockney έστειλε πριν λίγες μέρες ένα αισιόδοξο μήνυμα από το ατελιέ του
“Do remember they can't cancel the spring”. Έτσι κι εμείς σκεφτήκαμε να σας στέλνουμε τα νέα των καλλιτεχνών, αλλά και νέα που αφορούν το design», τονίζει παρακάτω στο μήνυμα που στέλνει η γκαλερί.
Η ανάλυση του Χάρη Κοντοσφύρη
Οι πολιτικές προϋποθέσεις βιωσιμότητας των ανθρώπων καθιστούν ανεξιχνίαστα ευάλωτες τις ανθρώπινες ζωές. Η καθησυχαστική αδράνεια προέρχεται από τη μετατόπιση των αφηγούμενων τραυμάτων, από το πρώτο πρόσωπο στο τρίτο, π.χ. το κινέζικο ή όποιο άλλο. Η "τρωτότητα" μιας συστηματικής συνήθειας της ζωής, της επιβίωσης, αλλά και του αυτοεγκλεισμού, όχι ως ψυχαναγκαστική πρακτική, αλλά περισσότερο ως μια εκδοχή κοινωνικού προσανατολισμού, είναι μορφή ελευθερίας που η κοινοτική ζωή δεν το αποδέχεται εύκολα. Η "κοροναϊκή" απομόνωση είναι μια ευκαιρία για ευσυγκίνητη, σωματοποιημένη, συναισθηματική, ηθική ρητορική για απώθηση του πόνου, του πένθους και του φόβου αντί για τη σκωπτική δημιουργικότητα, που σε επαναφέρει η συγκατοίκηση σε χώρους με απεριόριστο και απροσδιόριστο χρόνο για ρεμβασμό.
Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα ένα τρίπτυχο πάνω στην Ευαγγελική αποκάλυψη του τόπου του Ιωάννη με κενών ουρανό και γη, όπου όλα είναι δημιουργημένα και αφιερωμένα στο κενό: Το αφτιασίδωτο Πάτμιο σπίτι στον νυχτερινό ουρανό και ο κενός ουρανός στην νυκτώδη Πατμία. Ανάμεσα στους λιγοστούς ήλιους της Φλώρινας, από τους χάσκοντες διήμερους χιονιάδες του ανοιξιάτικου οροπεδίου της Πελαγονίας, στην ευρυχωρία της αυλής του παλιού στάβλου, δίπλα απ' τις "ματιασμένες" ανοιξιάτικες κερασιές. Τα έργα πολύμηνα και άκαιρα οδεύουν στην ολοκλήρωσή τους. Η ελευθεριακή απομόνωση μιας παραμεθόριου πόλης είναι το κενό αγνάντεμα ενός εικαστικού καθηλωμένου στο παγωμένο Φλωρινιώτικο σινιάκι ή στο χιονισμένο τοπίο ή στο τριβόλισμα των πουλιών.
Καλή απόμακρη συναναστροφή.
Το μήνυμα του Γιάννη Αδαμάκη
Άνοιξα τα τετράδιά μου. Έψαξα στις λίστες μου. Χρώματα, βερνίκια, medium, πινέλα, τελάρα. Αγχώθηκα να προλάβω πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Το κακό είναι ότι ψωνίζω από διάφορα. (Είμαι και παράξενος. Το ένα μου μυρίζει τ’ άλλο μου βρωμάει.) Τι λείπει αναρωτήθηκα. Τίποτα. Κι όμως πάντα κάτι λείπει.
Στο νόημα η Τζένη Κωδωνίδου
''δεν το λέω εγώ...οι γιατροί στη βόρεια Ιταλία το λένε...''
Αδειο τελάρο από τον Νίκο Μόσχο
Μετά την τελευταία του ατομική έκθεση με τίτλο “Συνθήκες Προσαρμογής” στη γκαλερί Ζουμπουλάκη (13 Φεβρουαρίου-7 Μαρτίου 2020), ένα άδειο τελάρο περιμένει στο καβαλέτο του. Έδωσε τον τίτλο "Day one for King Stone Grower'' σε συνέχεια της έκθεσης.
Το μήνυμα του Γιάννη Λαγού
"Κλεισμένος στο εργαστήριο και στο σπίτι, λόγω του ιού, έφτιαξα ένα καινούργιο έργο από τη σειρά που κάνω αυτόν τον καιρό, που έχει τίτλο ''Νεκροκεφαλές και Καρδιές''.
Περιγραφή καραντίνας από την Ιωάννα Ράλλη
"Καραντίνα ημέρα 3η λόγω άφιξης από το εξωτερικό.
Η ζωή μου δεν αλλάζει και πολύ, έτσι κι αλλιώς τις μέρες μου στο εργαστήρι τις περνώ. Ισα ίσα με ανακουφίζει ότι δεν έχω καμία υποχρέωση εξωτερική. Ο εσωτερισμός, λοιπόν, σε όλο του το μεγαλείο. Παρήγγειλα ψώνια, μου τα' βαλε στο ασανσέρ κι γω με τη σειρά μου τα χρήματα στο ασανσέρ. Σύγχρονος ερημίτης…αντί καλάθι… ασανσέρ..."
