Με άκρως συγκινητικά λόγια για τον επί πολλές δεκαετίες επιστήθιο φίλου του Κώστα Βουτσά μίλησε το περασμένο Σάββατο ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην εφημερίδα Παραπολιτικά αποδίδοντας του φόρο τιμής για την σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της χώρας. «Ο Βουτσάς από την πρώτη στιγμή έδωσε στίγμα ιδιοφυίας. Τον πρωτογνώρισα μόλις ήρθε από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα περίπου πριν από 60 χρόνια. Ξεκίνησε από το Στρατιωτικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης ως φαντάρος. Συμμετείχε πάντα στις γιορτές του στρατού όπου έπαιζε κάποια νούμερα και έκανε διάφορες εκδηλώσεις. Και όλοι του έλεγαν «εσύ έχεις ταλέντο». Μετά ήρθε στην Αθήνα και μπήκε στο θίασο του θεάτρου Περοκέ μαζί με το θίασο της Καλής Καλό. Και αμέσως ξεχώρισε» αναφέρει.

Για το πηγαίο ταλέντο και τη στόφα του μεγάλου ηθοποιού, στοιχεία που τον χαρακτήριζαν επί εφτά περίπου δεκαετίες στην τεράστια καριέρα του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αναθυμάται μερικά πολύ χαρακτηριστικά γεγονότα. «Σπάνια να έλεγε ο Βουτσάς κείμενο που του είχαν δώσει γραμμένο. Τα κείμενα πάντα τα διάνθιζε, τα διαπλάτυνε ή αποσιωπούσε κάτι που δεν τον ενδιέφερε. Έτσι ήταν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί της γενιάς αυτής, όπως ο Μουστάκας, ο Βέγγος και πολλοί άλλοι. Ήταν αυτοσχέδιος ηθοποιός, γεμάτος χιούμορ αυθόρμητο και καθόλου πεποιημένο. Ήταν ένας λαϊκός καλλιτέχνης που είχε ένα καταπληκτικό επικοινωνιακό γκελ με το κοινό, που ουσιαστικά ήταν και αποτέλεσμα μιας λαϊκής καταγωγής. Ήταν δηλαδή γελαστός με την γειτονιά, με τον διπλανό του. Και μπορούσε όταν έπαιζε να μεταφέρει στη σκηνή το χιούμορ της καθημερινότητάς του και την πλάκα που γινόταν στην γειτονιά. Κάποτε είχα την μεγάλη τύχη να συγκατοικώ με διαφορά δυο ορόφους στην ίδια πολυκατοικία με τον Γιάννη Δαλιανίδη και πάρα πολύ συχνά τον έβλεπα εκεί όπου πίναμε και τρώγαμε μαζί. Ήταν καταπληκτικά επικοινωνιακός άνθρωπος. Δεν τον άκουσα ποτέ να πει άσχημη κουβέντα για κανέναν και κυρίως για τους συναδέλφους του» λέει.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος πολλές φορές είχε γράψει κριτική για παραστάσεις του, καθώς λάτρευε την επιθεώρηση, είδος στο οποίο διέπρεψε για πολλά χρόνια στο θέατρο ο Κώστας Βουτσάς. «Εγώ ήμουν ο πρώτος που έγραψα κριτική για επιθεώρηση τότε. Δεν σχολίαζε ποτέ όσα του έγραφα, αλλά δεν είχα γράψει ποτέ και κάτι που να τον πειράξει. Ήταν πραγματικός φίλος. Πίναμε μαζί κρασάκι, αλλά ποτέ δεν προσπάθησε να με κολακέψει. Ήμασταν πολύ στενοί φίλοι. Μου συμπαραστεκόταν και στις δικές μου δυσκολίες. Ποτέ ο Κώστας δεν έκανε την βεντέτα. Ο κόσμος τον λάτρευε γιατί φαινόταν πως ήταν ένα κομμάτι από αυτούς. Δεν κρατούσε ποτέ τον κόσμο σε απόσταση» καταλήγει.