Για τον Παναγιώτη, που έφυγε νωρίς...

Με είχες κολλήσει κοροναϊό, ένα Σάββατο στα παλιά γραφεία στον Πειραιά, καθώς τα λέγαμε, εσύ πάνω στη μηχανή σου και εγώ στον δρόμο. Από την άλλη μέρα, με έπαιρνες κάθε μέρα τηλέφωνο. «Πώς είσαι, έχεις πυρετό, δύσπνοια, ό,τι θέλεις, πάρε με». «Αμάν, ρε Παναγιώτη», σου έλεγα. «Έλεος». Δεν ησύχασε μέχρι να με ξαναδεί καλά στο ραδιόφωνο...

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, ο Παναγιώτης Τζένος, η ψυχή των «Παραπολιτικών», σε όλους τους τομείς, έδωσε ένα σάλτο, σαν αυτό όταν έβγαινε σίφουνας από το γραφείο, και έφυγε από τη Ζωή. Ανακοπή καρδιάς το είπαν. Έτσι, στα καλά καθούμενα. Δεν γίνονται αυτά, μονολογούσε ο Δημήτρης κλαίγοντας στο τηλέφωνο...

Το σοκ τού «δεν μπορώ να το πιστέψω» σε κάνει να λες… «Παναγιώτη μου, δεν γίνονται αυτά». Πώς πετάνε οι άνθρωποι σε μια στιγμή για τα ψηλά, αφήνοντας πίσω οικογένεια, γονείς, φίλους, μια λαμπρή καριέρα, μια Ζωή στα 46 τους χρόνια. Πώς;

Και μετά μας μένουν τα επίθετα. Συγκλονισμένοι, σοκαρισμένοι, άναυδοι, λυπημένοι. Και οι σκέψεις. Οι γονείς; Τι τραγωδία! Η αγαπημένη του σύζυγος και συνάδελφός μας, το παιδί του, οι συνεργάτες, οι φίλοι. Ο Γολγοθάς... Ο Σταυρός που θα σηκώσουν...

Παναγιώτη μου, μας έδωσες μια κατραπακιά που ακόμη αδυνατούμε να διαχειριστούμε. Είχαμε και τόσα να πούμε, που τα αφήναμε ως συνήθως για μετά... Την άλλη βδομάδα, όπως μου είπες λίγες μέρες πριν από την Κυριακή...

Τα λόγια των φίλων σου στον ύστατο αποχαιρετισμό μάς εκφράζουν όλους. Είτε σε ξέραμε λίγο είτε είχαμε καθημερινή επαφή μαζί σου. Μάγκας, ωραίος, αληθινός και ποτισμένος με αυτό το μεράκι που καίει τα σωθικά του Δημοσιογράφου. Αυτό ήσουν...

Δεν υπάρχει μετά. Κρατάω στο βλέμμα μου το αδελφικό χαμόγελό σου, τα λόγια σου «πες τα, μεγάλη», το ενδιαφέρον σου για τα προσωπικά βάρη όλων μας και εύχομαι πραγματικά εκεί όπου βρίσκεται η ψυχή σου να έχει φως, να ’ναι γύρω ωραίες μουσικές από ραδιόφωνα, ενημερωτικές εκπομπές να τις σχολιάζεις, εφημερίδες και σάιτ, όλα αυτά που αγάπησες και πάλεψες εδώ να τα κάνεις καλύτερα. Όλο και καλύτερα...

Ο καθένας από μας θα κρατήσει το κομμάτι που απλόχερα του πρόσφερες, θα σου πει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα και να ’σαι βέβαιος πως, όταν κουβεντιάζουμε για σένα, θα λέμε «Αυτό στην εποχή του Παναγιώτη θα γινόταν έτσι». Και αυτό είναι το στίγμα που άφησες τόσο, μα τόσο νέος...

Ίσως, δηλαδή, αν γίνεται με τον καιρό, να είναι και μια παρηγοριά για τους αγαπημένους σου. Αυτή η παρακαταθήκη που αφήνουν οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή, ακόμα και αν αυτή κλείνει βίαια και τόσο απότομα τη σελίδα του βιβλίου μας...

Κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις, θα ήθελα να σου πω, γλυκέ μου, αγαπημένε Παναγιώτη, πως σε αυτή τη διαδρομή που λέγεται Ζωή είμαι περήφανη που συνάντησα έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο όσο εσύ. Λυπάμαι αφάνταστα μόνο που ήταν για τόσο λίγο. Αναπαύσου εν ειρήνη...