Η ηθοποιός, Μαρία Καβογιάννη μίλησε στο Ρ/Σ Παραπολιτικά 90.1 Fm και στην εκπομπή «Αυτή η μάσκα μένει» με τη δημοσιογράφο Ντέπη Γκολεμά, για την παράσταση το «Τρίτο Στεφάνι»,  όπου πρωταγωνιστεί,  για την Μαρία Κίτσου με την οποία βρίσκονται μαζί επί σκηνής, αλλά και για τον κοροναϊό και τα μέτρα προστασίας στα θέατρα.

Διαβάστε την συνέντευξη:

Είδα το Τρίτο στεφάνι, μια θαυμάσια παραγωγή όπου έχεις τη χαρά να κάνεις τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, την περίφημη Εκάβη και θέλω να σε παρακαλέσω να μας μιλήσεις για αυτό το έργο. Για το πώς νοιώθεις που κάνεις αυτή την παράσταση.

«Είναι πολύ μεγάλη τύχη για έναν ηθοποιό να μπορεί να συμμετέχει σε ένα τέτοιο έργο και μάλιστα να υποδύεται έναν τέτοιο ρόλο που είναι ρόλος ζωής γιατί αυτό το έργο είναι ζωή. Δηλαδή είναι ολόκληρη η ιστορία της Ελλάδας σε μια πολύ μεγάλη περίοδο, από το 1920 μέχρι το 1960, που οι Έλληνες όλη αυτή την περίοδο έζησαν πάρα πολλά, πόλεμο, φτώχεια αλλά και πολλές χαρές. Είναι μια ιστορία η οποία έχει τόσα πολλά συναισθήματα, όλοι οι ήρωες έχουν αισιοδοξία για τη ζωή. Πραγματικά είναι τόσο οικείο ο λόγος του έργου, το ίδιο το έργο. Είναι ένα ελληνικό έργο, είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο του Ταχτσή που δεν χρειάζεται να το πω εγώ είναι εμβληματικό. Νοιώθω μεγάλη τύχη να βρίσκομαι σε αυτή την παράσταση, με αυτούς τους συντελεστές, με όλη αυτή την προστασία που έχουμε από όλες τις μεριές και πραγματικά με δέος το αντιμετωπίζω κάθε βραδιά αυτό όλο που συμβαίνει».

Να σταθούμε στο έργο επειδή πρόκειται για πολύ μεγάλη παραγωγή, όπως είδα είστε 70 άτομα πάνω στη σκηνή περίπου

«Ειμαστε πολλοί άνθρωποι, εκτός από τους ηθοποιούς που είμαστε 20, είναι και πίσω οι τεχνικοί άλλοι τόσοι και άλλοι τόσοι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν».

Είναι ένα έργο κατά τη γνώμη μου, δεν το βλέπω για πρώτη φορά το είχα δει και στο Εθνικό με την Μεντή και την Κομνηνού, επίσης εξαιρετική παράσταση διαφορετικά σκηνοθετημένη θα μου επιτρέψεις να πω. Εδώ είναι του Κων/νου Μαρκουλάκη η σκηνοθεσία, είναι λίγο πιο χαρούμενο μάλλον, αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι αυτό το έργο επιχειρεί μια «σύζευξη» του κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής, της ιστορίας και της κοινωνίας και των καθημερινών πραγμάτων που γινόντουσαν ανάμεσα στη μια γυναίκα την Εκάβη, που είσαι εσύ αλλά και στη Νίνα η οποία μεταφέρει -μια και στην ουσία δεν ζεις εσύ- αλλά μεταφέρει την εποχή σου και θα θρυλικά πράγματα που έκανες. Το έχω κάπως κυκλώσει καλά;

«Είναι ακριβώς έτσι όπως το λες»

Πες μου κάτι εγώ που για πρώτη φορά είδα θέατρο φορώντας μια μάσκα τρεις ώρες πρέπει να σου πω ότι δυσκολεύτηκα, είναι καινούργιο πράγμα, πως νοιώθει ο ηθοποιός ο οποίος πάνω στη σκηνή βλέπει «μασκοφόρους»

«Είναι μια τελείως καινούργια συνθήκη για όλους μας, μπορώ να σου πω ότι νοιώθω ότι είμαστε σε μια περίοδο πολέμου. Και όχι σαν, έχει γίνει, είναι ένα είδος πόλεμος αυτό γιατί είναι παγκόσμιο το θέμα της πανδημίας. Αυτή η προσέλευση του κόσμου στο θέατρο με τις μάσκες, με τις λιγοστές θέσεις που μας επιτρέπουν να κάνουμε όλη αυτή τη δουλειά, και όλη αυτή η «ένωση» εμάς με τον κόσμο από κάτω που πραγματικά φοράει μάσκες, που και εμείς σε όλη τη διάρκεια των προβών φορούσαμε μάσκες, δεν είναι εύκολο αλλά είναι φοβερά συγκινητικό. Δηλαδή νοιώθω ότι οι άνθρωποι διψάνε για θέατρο και πιστεύω ότι είναι ένα βάλσαμο στην ψυχή κι είναι ένα φάρμακο. Δεν έχει βρεθεί ακόμα το φάρμακο του κορονοϊού αλλά είναι φάρμακο το θέατρο για την ψυχή αυτή την περίοδο. Νοιώθω πραγματικά πολύ μεγάλη συγκίνηση για αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται».

Και είστε και sold out δηλαδή 400 θέσεις ...

«Ναι γιατί πραγματικά πιστεύω ότι πάρα πολύς κόσμος δεν μπορεί να έρθει λόγω του ότι δεν επιτρέπεται παραπάνω και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε και άλλους ανθρώπους που πραγματικά θέλουνε. Ελπίζω στην περίοδο του χρόνου να αλλάξουν κάποια πράγματα. Εκείνο που εμένα μου δημιουργεί μια ασφάλεια, στους ανθρώπους που έρχονται και σε όλους μας είναι ότι τηρούνται όλα τα μέτρα».

Ναι αυτό το είδα και εγώ

«Θερμομετρούνται πριν μπουν, κρατούν τις αποστάσεις, θα βγουν με ασφάλεια από τις διάφορες εξόδους που έχει το θέατρο και νοιώθουνε, φαντάζομαι, και αυτοί μια προστασία και ασφάλεια βλέποντας το έργο αλλά είναι μια περίοδος που είναι τόσο πρωτόγνωρη που πιστεύω και ελπίζω αυτή την εμπειρία να μην την ξαναζήσουμε ποτέ».

Πως είναι η Μαρία Κίτσου δώσε μας μια εικόνα

«Η Μαρία είναι ένα αερικό, μια γυναίκα την οποία πραγματικά την θαυμάζω , τη χαίρομαι , την καμαρώνω. Είναι υπεροχή η Μαρία».

Έχετε ταιριάξει πάνω στη σκηνή γιατί είσαστε διαφορετικές σχολές

«Έχεις δίκιο, είμαστε διαφορετικές σχολές αλλά νοιώθω ότι σε ένα τέτοιο έργο αυτά αποδυναμώνονται. Δηλαδή είναι τόσο δυνατό το κείμενο που πραγματικά η διασκευή του Κωνσταντίνου και του Νίκου Μανουσάκη είναι πάρα πολύ ευαίσθητη και πάρα πολύ καίρια και δεν πλατιάζει αλλά παραμένει το ζουμί του έργου».

Ναι γιατί είναι και μεγάλης διάρκειας αλλά είναι και μεγάλο έργο

«Είναι πολύ μεγάλο έργο, για να καταλάβεις παλιότερα κρατούσε 4,5 ώρες, προσπαθούμε να το κρατήσουμε 3, 2:40 καμιά φορά γιατί ξέρεις όσο προχωράει το έργο οι ρυθμοί γίνονται ακόμα πιο γρήγοροι. Νοιώθω ότι είναι πάρα πολύ ουσιαστικό όλο αυτό. Πραγματικά έχω θαυμάσει τον Κων/νο Μαρκουλάκη με τον τρόπο που το αντιμετώπισε επειδή πραγματικά η ζωή –όπως λεει και το έργο- είναι ένας στρόβιλος».

Τι ωραία κουβέντα αυτή. Μπορείς να μας την πεις λίγο τη θυμάσαι;

«Δεν υπάρχει ευτυχία, λεει, η ζωή είναι ένας στρόβιλος. Ευτυχία είναι να αγαπάς αυτό το στρόβιλο, και επειδή όλο αυτό και το σκηνικό και ο τρόπος που έχει δοθεί είναι πραγματικά ένας στρόβιλος γιατί είναι σε μια περιστροφική σκηνή που τα σκηνικά γυρνάνε γύρω-γύρω και οι πρωταγωνιστές του σκηνικού έρχονται μπροστά όταν πρόκειται να αναφέρουν την κάθε σκηνή ή την κάθε ιστορία, αυτό όλο το γύρω-γύρω που μας συμβαίνει το έχει τόσο πολύ ο ίδιος ο σκηνοθέτης βάλει μέσα στη σκηνοθεσία που είναι μαγικό».

Θα συμφωνήσω. Μαρία πες μου κάτι η Εκάβη είναι το απόλυτα τραγικό πρόσωπο της ιστορίας;

«Ναι είναι τραγικό πρόσωπο, είναι μια γυναίκα με πάρα πολύ δύναμη, χαρά για τη ζωή που της συμβαίνουν όλα τα αυτά με τα παιδιά της, κυρίως με το γιό της και η μάνα με γιό της είναι ένα εμβληματικό στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική παράδοση. Αυτή η αγάπη, αυτή η προστασία, αυτή η καταπίεση που μπορεί να ζήσει ένα παιδί από μια μάνα αλλά και αυτή η χωρίς όρους αγάπη, όλο αυτό και η αισιοδοξία της γιατί όταν γίνεται ο πόλεμος αυτή είναι «ότι κι να γίνει θα περάσει». Αυτή η ζωντάνια αυτής της γυναίκας αλλά όλο αυτό που φέρει και τη δύναμη και την καταπίεση και το χιούμορ της είναι η Ελλάδα, όλοι μας».

Είναι όλη η Ελλάδα το Τρίτο στεφάνι όντως. Είδα στη σκηνή εκεί που κρατάς το σταυρό όταν έχει φύγει ο Δημήτρης, ο γιός σου, εκεί φαίνεται ότι παρόλη την καταπίεση που του ασκείς, εκεί στην κραυγή που βγάζεις που είσαι συγκλονιστική, εκεί φαίνεται η μεγάλη αγάπη και το δέσιμο που είχατε μεταξύ σας.

«Ναι ακριβώς. Αυτή η σκηνή έτσι όπως ξεκινάει, είναι σκηνοθετική άποψη να ξεκινάει με το σταυρό η γυναίκα, είναι ο σταυρός που κουβαλάμε όλοι μας. Ο σταυρός που κουβαλάμε και ειδικά αυτό τον καιρό όπως πάντα αλλά αυτό τον καιρό ακόμα παραπάνω με όλες αυτές τις συνθήκες, όλη αυτή την πίεση που νοιώθουμε».

«Τη σπουδαία ηθοποιός είσαι, μου βγαίνει από την ψυχή μου. Στην τηλεόραση θα σε δούμε;»

«Προς το παρόν όχι γιατί αυτό το έργο είναι πόσο απαιτητικό είναι, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να έκανα και τηλεόραση. Συνήθως δεν το κάνω δηλαδή δεν είναι μόνο τώρα που είναι και ο καιρός παράξενος αλλά γενικά όταν υπάρχει το θέατρο είναι πολύ δυσκολο να κάνεις και τα δύο. Πάρα πολύ δύσκολο»

Βλέπεις όμως ότι η «Νίνα» κάνει και τηλεόραση κάνει και θέατρο

«Ναι κάνει και τηλεόραση, κουράζεται το κορίτσι τόσο πολύ αλλά είναι καταπληκτική και στα δύο».

Τρώει «ξύλο» και από τον Μπισμπίκη, έρχεται στην παράσταση τσακισμένη και όμως τα καταφέρνει περίφημα

«Ναι το Μαράκι κάνει άθλο»

Μαρία σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είχες την καλοσύνη να βγεις

«Εγώ σε ευχαριστώ και εύχομαι να αλλάξει όλο αυτό και να περάσει. Και θα περάσει».