Καίτη Φίνου: “Τυφλώνομαι σιγά, σιγά χάνω το φώς μου” - Μια εξομολόγηση για τα προβλήματα υγείας, το μπούλινγκ και τις κλειστές πόρτες
Η Καίτη Φίνου σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση μιλά για τα πάντα στην "On Time" - Τα προβλήματα υγείας, το politically correct και οι κλειστές πόρτες στα επαγγελματικά της
Ρενε Σαραντινου
Μιλάει πάντα τη γλώσσα της αλήθειας, ενώ δεν μασάει τα λόγια της. Η Καίτη Φίνου μίλησε στην «ON time» για ό,τι συμβαίνει αυτό τον καιρό στη ζωή της. Αναφέρθηκε στο μπούλινγκ που υφίσταται η γενιά των ηθοποιών που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’80, στους ανθρώπους που της έχουν κλείσει την «πόρτα», στην υγεία της και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει μετά τον Covid, αφού έπεσαν τα δόντια της και απέκτησε ωχρά κηλίδα.
Διαβάστε ακόμη: Συγκλονίζει η Καίτη Φίνου:”Έχασα όλα τα δόντια μετά τον covid, σάπισαν όλα”
Μίλησε ακόμα για το «politically correct», όπως και για τη συνεργασία με μεγάλη εταιρεία παραγωγής, με την οποία είχε συμφωνήσει, μεταξύ άλλων, και για τα χρήματα, είχε υπογράψει ακόμα και συμβόλαιο εχεμύθειας, που τελικά ναυάγησε…
Πώς είσαι αυτό τον καιρό;
Τα τελευταία χρόνια, μετά την καραντίνα λόγω κορονοϊού, δεν κάνω τίποτα.
Δίνεις το «παρών» καθημερινά μέσα από τους προσωπικούς σου λογαριασμούς στα social media.
Ναι… Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσω, θα ανέβει η πίεσή μου, ήρθε κατραπακιά. Όταν πριν από τέσσερα χρόνια πήγα στο νοσοκομείο με 24 πίεση, δεν το πίστευα ότι μου συμβαίνει. Άκουγα για τον Covid κι είχα φοβηθεί, αλλά δεν είχα πρόβλημα που κλειστήκαμε μέσα, μου άρεσε, γιατί είμαι μοναχικός άνθρωπος. Ο πολύς κόσμος άλλαξε μετά την καραντίνα, δυστυχώς. Το πρώτο διάστημα δεν ήθελα να δουλέψω, παρότι είχα κάποιες προτάσεις. Όταν τελείωσε η καραντίνα, ήμουν γύρω στα εξήντα δύο και χοντρή.
Σύμφωνα με ό,τι θεωρείται politically correct, κάποιες λέξεις πλέον, όπως το «χοντρή», δεν είναι αποδεκτές.
Εγώ χρησιμοποιώ τις λέξεις όπως είναι, δεν με απασχολεί το politically correct. Παχιά σημαίνει να έχω δέκα κιλά παραπάνω, άλλο να έχω τριάντα.
Αν σε αποκαλέσει κάποιος «χοντρή», δεν θα σε ενοχλήσει;
Όχι, γιατί να με ενοχλήσει; Να μου πουν ότι χόντρυνα κάποιοι που γνωρίζω, εντάξει, αλλά αν με σταματήσει κάποια άγνωστη στο δρόμο και μου πει «είσαι χοντρή», θα της πω: «Το ξέρω, κυρία μου, αλλά θα μπορούσατε να το πείτε αλλιώς, όπως ότι έχω παραπάνω κιλά». Αν μου πει ο δημοσιογράφος ότι χόντρυνα, δεν θα παρεξηγηθώ, γιατί ξέρω ποια είναι η πραγματικότητα. Αν μου πει ένα δεκαεξάχρονο «άντε, μ@ρή χοντρέλω» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν δέχομαι την αγένεια από ανθρώπους που ακόμη δεν έχουν διαμορφώσει άποψη για την κοινωνία. Αυτό με ενοχλεί, τίποτε άλλο. Χοντρή, ναι, αφού είμαι, τι θα πει; Οι χοντροί άνθρωποι, επίσης, θα πρέπει να προσέχουν το ντύσιμό τους. Όχι, δεν είναι όλα για όλους. Δεν είναι να τα «βγάζει» μια γυναίκα τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνων και να μάθουν και τα παιδιά τους, γιατί βλέπω δεκαεξάχρονα με την κοιλιά έξω… το θέαμα είναι αντιαισθητικό. Όπως είναι αντιαισθητικό κι όταν είσαι κόκαλο. Το βλέπουμε όμορφο αυτό το σώμα; Γιατί να λέμε ψέματα, ότι είναι ωραία όλα αυτά, τον χειροτερεύουμε τον άλλο. Αν μου πει ένας ξένος ότι έχασα κιλά, θα αναρωτηθώ, και δεν μπορώ το δούλεμα. Θέλω όλες οι ελληνικές λέξεις να υπάρχουν. Βρήκαμε και κολλάμε τη λέξη «μπούλινγκ» παντού. Μπούλινγκ «φάγαμε» κι εμείς οι ηθοποιοί, η γενιά του ’80.
Μίλησέ μου για το μπούλινγκ που δέχεται η γενιά σας. Πρόσφατα αναφέρθηκες σε μια ομάδα ανθρώπων, δημοσιογράφων, που σας οδήγησαν στην απόγνωση. Με αφορμή τον Σταμάτη Γαρδέλη και την πρόσφατη περιπέτειά του στο ψυχιατρείο, αλλά και την αείμνηστη Ρένα Παγκράτη.
Δεν θα πω ονόματα τώρα, γιατί δεν έχω όρεξη να έρχομαι συνέχεια σε αντιπαράθεση. Είναι μια γενιά ανθρώπων, δημοσιογράφων, οι οποίοι απεχθάνονται το πάχος, προωθούν τα ωραία κορμιά. Αυτό τους ενοχλούσε, οι άλλες διαφορετικότητες δεν τους ενοχλούν. Είναι τι βολεύει να βγάλουν προς τα έξω, «μισούμε αυτούς τους ανθρώπους». Υπήρχαν άνθρωποι που έπαιξαν και έγιναν ψιλοπρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι οποίοι δεν είχαν παρά βοηθητικούς ρόλους τη δεκαετία του ’80, κι όλοι αυτοί είχαν μένος εναντίον τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν βγει κι έχουν πει πάρα πολλά. Προσωπικά, γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν πει ότι εμάς δεν μας θέλουν. Αυτό συμβαίνει και στο θέατρο, που το γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Το έχουν κάνει συνάδελφοί μου, με τους οποίους δεν έχω δουλέψει ποτέ και δεν θα ήθελα να δουλέψω. Όταν ένας επιχειρηματίας ή παραγωγός βρεθεί στο δίλημμα «να πάρω τη Φίνου;» και το πει σε δυο-τρεις, οι οποίοι «πουλάνε» αυτή την εποχή, κι εκείνοι πουν «άντε μωρέ, τη Φίνου, με τις βιντεοκασέτες, πάρε κάποια άλλη», γι’ αυτό μας έχουν στην απέξω.
Ζήσατε μια χρυσή εποχή στον κινηματογράφο και στη συνέχεια εκείνη της βιντεοκασέτας. Βγάλατε χρήματα, πέρασαν αρκετά από τα χέρια σας, είχατε δόξα και τεράστιες επιτυχίες. Αυτό συνέβη στον Σταμάτη Γαρδέλη, όπως και σε σένα.
Δόξα πέρασε, επιτυχία είχαμε. Χρήματα δεν πέρασαν, για τον Σταμάτη δεν ξέρω, οι άντρες έπαιρναν πιο πολλά λεφτά. Οι γυναίκες είχαμε πάρα πολλά έξοδα, πληρώναμε τα ρούχα μας. Τα λεφτά τα έπαιρναν οι κωμικοί περισσότερο. Προσπάθησε ο Γιάννης Δαλιανίδης να κάνει την τριλογία. Εγώ από την ταινία «Επικίνδυνοι», όπου έπαιξα, δεν θυμάμαι να πήρα παραπάνω από τετρακόσιες χιλιάδες δραχμές, έχοντας να κάνω μια σειρά από πράγματα, όπως να πληρώσω τα ρούχα μου, την κομμώτριά μου, τα ταξί μου.
Δηλαδή, δεν κάνατε άσκοπες σπατάλες, δεν «φάγατε» λεφτά, δίχως να κάνετε οικονομία και να βάζετε στην άκρη κάποια χρήματα, σκεπτόμενοι το μέλλον σας;
Βέβαια, σαφώς κάναμε άσκοπες σπατάλες. Εγώ σου λέω ότι έκανα οικονομία, όπως και πάρα πολλοί, κι είχα στην άκρη κάποια λεφτά, να αγόραζα ένα σπίτι; Λέμε… Έρχεται η δεκαετία του ’90, δεν μου προφέρουν δουλειά, παίζω μόνο στο θέατρο, κι αρχίζει σιγά σιγά αυτό που έχεις στην άκρη να μειώνεται. Έρχεται η δεκαετία του 2000, όπου τα θέατρα πληρώνουν λιγότερα, έχουν ανέβει οι μισθοί στην τηλεόραση. Πρόταση από την τηλεόραση είχα μόνο από τη σειρά «Κόκκινο δωμάτιο», κι ήταν τρεις σεζόν που πέρασα αξιοπρεπώς, από εκεί κι έπειτα τέρμα. Δεν βάζεις τίποτα στην άκρη, δεν ήταν τα λεφτά που έπαιρναν οι πρωταγωνιστές. Θα ήμουν στο δρόμο αν δεν ήταν το «Σπίτι του Ηθοποιού». Δεν μαζεύονται τόσα λεφτά. Εδώ δεν είχε ο Στάθης Ψάλτης, που μιλάμε για τεράστιες διαφορές στα λεφτά του με τα λεφτά τα δικά μου. Σαφώς έκανα έξοδα, διασκέδασα τη ζωή μου, έκανα τραπέζια με γνωστούς και φίλους. Αλλά ακόμα κι αν δεν τα έκανα όλα αυτά, έχουν περάσει σαράντα χρόνια. Στην ηλικία των σαράντα πέντε, πενήντα, τα λεφτά αυτά είχαν εξανεμιστεί. Ακόμα και σπίτι να έχεις… Είδες ο Σταμάτης, είχε δύο σπίτια, το ένα το πούλησε, γιατί δεν είχε δουλειά.
Έχεις μιλήσει με τον Σταμάτη Γαρδέλη;
Όχι ακόμα, θα μιλήσουμε όμως… Ο Σταμάτης πούλησε το ένα σπίτι και καλά έκανε, γιατί όταν βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, αναγκάζεσαι να κάνεις τέτοιες κινήσεις για να κρατήσεις το άλλο σπίτι. Ο Σταμάτης έχει και δύο παιδιά. Αν ο Σταμάτης είχε δουλειά σε ένα καλό σίριαλ στην τηλεόραση, που φέτος στην τηλεόραση έγιναν σαράντα σίριαλ… δεν υπήρχε ένας ρόλος για εκείνον ή για εμένα; Ο γνωστός του γνωστού, οι ίδιοι και οι ίδιοι, το λέει και ο απλός κόσμος. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε, είδαμε και τα ποσοστά τηλεθέασης που κάνουν, έχουν ξεφύγει πλέον τα πράγματα, μας είπαν ότι είμαστε για ψυχίατρο. Βλέπουμε σίριαλ που δεν πρέπει να βρίσκονται στην τηλεόραση, που κάνουν τηλεθεάσεις κάτω του προβλεπόμενου, κι όμως αυτούς τους ανθρώπους θα τους πάρουν, κι αυτό γίνεται κάποια χρόνια, τους ίδιους, και τους βάζουν σε κάτι άλλο.
Έχεις καλέσει κάποιον στο τηλέφωνο να του το πεις;
Στην αρχή πήρα πάρα πολλά τηλέφωνα να πω ότι υπάρχω κι εγώ, κι αν υπάρχει κάποιος ρόλος. Κάλεσα τους πιο γνωστούς… «Βέβαια, ευχαρίστως», «θα σας έχουμε υπόψη μας, ναι». Ένας σκηνοθέτης πολύ επιτυχημένης σειράς, που του έστειλα μήνυμα στο Facebook, μου είπε: «Ευχαριστώ». Άλλοι δεν απάντησαν καθόλου. Μετά με κάλεσαν σε παιχνίδι τηλεοπτικό, τύπου ριάλιτι, και είπα να πω το «ναι», κι ας γίνω ρεζίλι, γιατί ήταν αρκετά τα λεφτά. Σ’ ένα από αυτά, γιατί είχα και παλαιότερα προτάσεις, υπέγραψα και συμβόλαιο εχεμύθειας με πάρα πολύ γνωστή εταιρεία παραγωγής. Το έχω φωτογραφίσει στο κινητό μου, εδώ κι ένα χρόνο. Είχαμε κλείσει τα πάντα, το τι θα κάνω, πώς θα βγω, τα πάντα. Δευτέρα υπέγραψα και Παρασκευή είχαμε γυρίσματα. Αλλά δεν προχώρησε.
Γιατί δεν αναζήτησες το δίκιο σου;
Να κάνω τι; Δεν κάνω τέτοιες κινήσεις. Και το συμβόλαιο εχεμύθειας, που είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα, δεν ήταν αστεία υπόθεση. Αφού έλεγα και τρεις εβδομάδες να με κρατήσουν, είναι μια χαρά. Είχα βάλει στο μυαλό μου διάφορα.
Τι σκεπτόσουν;
Είχα όνειρα, ότι θα βγάλω αυτά τα λεφτά και θα πάω σε καλούς γιατρούς, για να κάνω γρήγορες εξετάσεις. Να πληρώσω να μπω σε ένα νοσοκομείο, όχι να πάρω μια τσάντα Gucci.
Η υγεία σου πώς είναι αυτή τη στιγμή;
Μία φορά αρρώστησα με Covid, γιατί πρόσεχα, αλλά μετά το Πάσχα κόλλησα. Πάντα είμαι με μάσκα, όταν μιλάω με άλλους - είναι η ηλικία και τα κιλά, δεν θέλω να περάσω αυτά που άκουγα από άλλους. Μου παρουσιάστηκαν διάφορα μετά το πρώτο διάστημα που βγήκα από το νοσοκομείο. Έλεγα «πώς θα καθίσω στο νοσοκομείο χωρίς τηλεόραση;», αλλά με είχαν στο οξυγόνο, ήταν σαν να βρισκόμουν σε συννεφάκι και κοιμόμουν συνέχεια. Περίπου για ένα μήνα, από την κούραση, με το ζόρι πήγαινα στην τουαλέτα, λες και έσκαβα, ενώ σιγά σιγά έβλεπα την όρασή μου να λιγοστεύει, να τα βλέπω πιο θαμπά γύρω τα πράγματα. Τα δόντια μου άρχισαν να πονάνε. Ειδικά η κάτω γνάθος πονούσε τόσο πολύ, που κάποια στιγμή νόμιζα ότι μου την τραβούσαν με τανάλια. Πήγα σ’ ένα νοσοκομείο και μου έκαναν μια ένεση, όπου έπαθα αλλεργικό σοκ… πρέπει να έφυγα για λίγο από τη ζωή. Θυμάμαι μόνο ότι έπεσα στη μέση του διαδρόμου του νοσοκομείου, ενώ κρατούσα τη γλώσσα μου, γιατί νόμιζα ότι είχε γεμίσει σπόρια. Δεν φοβόμουν, αλλά με ενοχλούσαν τα σπόρια και ζητούσα να με βοηθήσουν να τα βγάλω από το στόμα μου. Σαν όνειρο, θυμάμαι ότι με κουβάλησαν στο καρδιολογικό, ένιωθα κάποια τσιμπήματα, και μετά έμαθα ότι ήταν αλλεργικό σοκ κι αυτό που γινόταν στη γλώσσα μου ήταν που έκλεινε ο λαιμός μου. Μου έβαλαν ένα καλώδιο από τη μύτη, μάλλον κάμερα, και κατέβηκε κάτω από το φάρυγγα.
Τελικά έχασες τα δόντια σου;
Ναι, τα έχασα τα δόντια μου. Γίνεται ένα λάθος, έπρεπε να βάλω γέφυρα. Μετά το αλλεργικό σοκ δεν αναλάμβαναν, πήγαινα από γιατρό σε γιατρό, ειδικά την πάνω μεριά. Τα δόντια άρχισαν σιγά σιγά να σπάνε και να μένουν μόνο οι ρίζες. Στα κάτω πήγα και έκανα εξαγωγή ριζών. Τώρα πρέπει να κάνω τα πάνω, τα οποία όμως συνδέονται με τα μάτια, όπου έχω την ωχρά κηλίδα. Τυφλώνομαι… Θα πρέπει να κάνω ενέσεις στα μάτια τον Φεβρουάριο. Με ενέσεις, λένε ότι είμαι εντάξει. Αν δεν τις κάνω και το αφήσω, τυφλώνομαι. Θα κάνω μια επέμβαση σε γναθοχειρουργό, να βγάλω και τις ρίζες των επάνω δοντιών, γιατί δεν τα αναλαμβάνει οδοντίατρος από τη στιγμή που έχω και τα μάτια μου.
Δημοσιεύθηκε στην Ontime στις 9 Δεκεμβρίου
Διαβάστε ακόμη: Συγκλονίζει η Καίτη Φίνου:”Έχασα όλα τα δόντια μετά τον covid, σάπισαν όλα”
Μίλησε ακόμα για το «politically correct», όπως και για τη συνεργασία με μεγάλη εταιρεία παραγωγής, με την οποία είχε συμφωνήσει, μεταξύ άλλων, και για τα χρήματα, είχε υπογράψει ακόμα και συμβόλαιο εχεμύθειας, που τελικά ναυάγησε…
Πώς είσαι αυτό τον καιρό;
Τα τελευταία χρόνια, μετά την καραντίνα λόγω κορονοϊού, δεν κάνω τίποτα.
Δίνεις το «παρών» καθημερινά μέσα από τους προσωπικούς σου λογαριασμούς στα social media.
Ναι… Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσω, θα ανέβει η πίεσή μου, ήρθε κατραπακιά. Όταν πριν από τέσσερα χρόνια πήγα στο νοσοκομείο με 24 πίεση, δεν το πίστευα ότι μου συμβαίνει. Άκουγα για τον Covid κι είχα φοβηθεί, αλλά δεν είχα πρόβλημα που κλειστήκαμε μέσα, μου άρεσε, γιατί είμαι μοναχικός άνθρωπος. Ο πολύς κόσμος άλλαξε μετά την καραντίνα, δυστυχώς. Το πρώτο διάστημα δεν ήθελα να δουλέψω, παρότι είχα κάποιες προτάσεις. Όταν τελείωσε η καραντίνα, ήμουν γύρω στα εξήντα δύο και χοντρή.
Φίνου: Δεν με απασχολεί το politically correct, αφού είμαι χοντρή, τι θα πει ο άλλος
Σύμφωνα με ό,τι θεωρείται politically correct, κάποιες λέξεις πλέον, όπως το «χοντρή», δεν είναι αποδεκτές.
Εγώ χρησιμοποιώ τις λέξεις όπως είναι, δεν με απασχολεί το politically correct. Παχιά σημαίνει να έχω δέκα κιλά παραπάνω, άλλο να έχω τριάντα.
Αν σε αποκαλέσει κάποιος «χοντρή», δεν θα σε ενοχλήσει;
Όχι, γιατί να με ενοχλήσει; Να μου πουν ότι χόντρυνα κάποιοι που γνωρίζω, εντάξει, αλλά αν με σταματήσει κάποια άγνωστη στο δρόμο και μου πει «είσαι χοντρή», θα της πω: «Το ξέρω, κυρία μου, αλλά θα μπορούσατε να το πείτε αλλιώς, όπως ότι έχω παραπάνω κιλά». Αν μου πει ο δημοσιογράφος ότι χόντρυνα, δεν θα παρεξηγηθώ, γιατί ξέρω ποια είναι η πραγματικότητα. Αν μου πει ένα δεκαεξάχρονο «άντε, μ@ρή χοντρέλω» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν δέχομαι την αγένεια από ανθρώπους που ακόμη δεν έχουν διαμορφώσει άποψη για την κοινωνία. Αυτό με ενοχλεί, τίποτε άλλο. Χοντρή, ναι, αφού είμαι, τι θα πει; Οι χοντροί άνθρωποι, επίσης, θα πρέπει να προσέχουν το ντύσιμό τους. Όχι, δεν είναι όλα για όλους. Δεν είναι να τα «βγάζει» μια γυναίκα τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνων και να μάθουν και τα παιδιά τους, γιατί βλέπω δεκαεξάχρονα με την κοιλιά έξω… το θέαμα είναι αντιαισθητικό. Όπως είναι αντιαισθητικό κι όταν είσαι κόκαλο. Το βλέπουμε όμορφο αυτό το σώμα; Γιατί να λέμε ψέματα, ότι είναι ωραία όλα αυτά, τον χειροτερεύουμε τον άλλο. Αν μου πει ένας ξένος ότι έχασα κιλά, θα αναρωτηθώ, και δεν μπορώ το δούλεμα. Θέλω όλες οι ελληνικές λέξεις να υπάρχουν. Βρήκαμε και κολλάμε τη λέξη «μπούλινγκ» παντού. Μπούλινγκ «φάγαμε» κι εμείς οι ηθοποιοί, η γενιά του ’80.
Μίλησέ μου για το μπούλινγκ που δέχεται η γενιά σας. Πρόσφατα αναφέρθηκες σε μια ομάδα ανθρώπων, δημοσιογράφων, που σας οδήγησαν στην απόγνωση. Με αφορμή τον Σταμάτη Γαρδέλη και την πρόσφατη περιπέτειά του στο ψυχιατρείο, αλλά και την αείμνηστη Ρένα Παγκράτη.
Δεν θα πω ονόματα τώρα, γιατί δεν έχω όρεξη να έρχομαι συνέχεια σε αντιπαράθεση. Είναι μια γενιά ανθρώπων, δημοσιογράφων, οι οποίοι απεχθάνονται το πάχος, προωθούν τα ωραία κορμιά. Αυτό τους ενοχλούσε, οι άλλες διαφορετικότητες δεν τους ενοχλούν. Είναι τι βολεύει να βγάλουν προς τα έξω, «μισούμε αυτούς τους ανθρώπους». Υπήρχαν άνθρωποι που έπαιξαν και έγιναν ψιλοπρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, οι οποίοι δεν είχαν παρά βοηθητικούς ρόλους τη δεκαετία του ’80, κι όλοι αυτοί είχαν μένος εναντίον τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν βγει κι έχουν πει πάρα πολλά. Προσωπικά, γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν πει ότι εμάς δεν μας θέλουν. Αυτό συμβαίνει και στο θέατρο, που το γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Το έχουν κάνει συνάδελφοί μου, με τους οποίους δεν έχω δουλέψει ποτέ και δεν θα ήθελα να δουλέψω. Όταν ένας επιχειρηματίας ή παραγωγός βρεθεί στο δίλημμα «να πάρω τη Φίνου;» και το πει σε δυο-τρεις, οι οποίοι «πουλάνε» αυτή την εποχή, κι εκείνοι πουν «άντε μωρέ, τη Φίνου, με τις βιντεοκασέτες, πάρε κάποια άλλη», γι’ αυτό μας έχουν στην απέξω.
Ζήσατε μια χρυσή εποχή στον κινηματογράφο και στη συνέχεια εκείνη της βιντεοκασέτας. Βγάλατε χρήματα, πέρασαν αρκετά από τα χέρια σας, είχατε δόξα και τεράστιες επιτυχίες. Αυτό συνέβη στον Σταμάτη Γαρδέλη, όπως και σε σένα.
Δόξα πέρασε, επιτυχία είχαμε. Χρήματα δεν πέρασαν, για τον Σταμάτη δεν ξέρω, οι άντρες έπαιρναν πιο πολλά λεφτά. Οι γυναίκες είχαμε πάρα πολλά έξοδα, πληρώναμε τα ρούχα μας. Τα λεφτά τα έπαιρναν οι κωμικοί περισσότερο. Προσπάθησε ο Γιάννης Δαλιανίδης να κάνει την τριλογία. Εγώ από την ταινία «Επικίνδυνοι», όπου έπαιξα, δεν θυμάμαι να πήρα παραπάνω από τετρακόσιες χιλιάδες δραχμές, έχοντας να κάνω μια σειρά από πράγματα, όπως να πληρώσω τα ρούχα μου, την κομμώτριά μου, τα ταξί μου.
Φίνου: Πρόταση στην τηλεόραση είχα μόνο από το "Κόκκινο Δωμάτιο"
Δηλαδή, δεν κάνατε άσκοπες σπατάλες, δεν «φάγατε» λεφτά, δίχως να κάνετε οικονομία και να βάζετε στην άκρη κάποια χρήματα, σκεπτόμενοι το μέλλον σας;
Βέβαια, σαφώς κάναμε άσκοπες σπατάλες. Εγώ σου λέω ότι έκανα οικονομία, όπως και πάρα πολλοί, κι είχα στην άκρη κάποια λεφτά, να αγόραζα ένα σπίτι; Λέμε… Έρχεται η δεκαετία του ’90, δεν μου προφέρουν δουλειά, παίζω μόνο στο θέατρο, κι αρχίζει σιγά σιγά αυτό που έχεις στην άκρη να μειώνεται. Έρχεται η δεκαετία του 2000, όπου τα θέατρα πληρώνουν λιγότερα, έχουν ανέβει οι μισθοί στην τηλεόραση. Πρόταση από την τηλεόραση είχα μόνο από τη σειρά «Κόκκινο δωμάτιο», κι ήταν τρεις σεζόν που πέρασα αξιοπρεπώς, από εκεί κι έπειτα τέρμα. Δεν βάζεις τίποτα στην άκρη, δεν ήταν τα λεφτά που έπαιρναν οι πρωταγωνιστές. Θα ήμουν στο δρόμο αν δεν ήταν το «Σπίτι του Ηθοποιού». Δεν μαζεύονται τόσα λεφτά. Εδώ δεν είχε ο Στάθης Ψάλτης, που μιλάμε για τεράστιες διαφορές στα λεφτά του με τα λεφτά τα δικά μου. Σαφώς έκανα έξοδα, διασκέδασα τη ζωή μου, έκανα τραπέζια με γνωστούς και φίλους. Αλλά ακόμα κι αν δεν τα έκανα όλα αυτά, έχουν περάσει σαράντα χρόνια. Στην ηλικία των σαράντα πέντε, πενήντα, τα λεφτά αυτά είχαν εξανεμιστεί. Ακόμα και σπίτι να έχεις… Είδες ο Σταμάτης, είχε δύο σπίτια, το ένα το πούλησε, γιατί δεν είχε δουλειά.
Έχεις μιλήσει με τον Σταμάτη Γαρδέλη;
Όχι ακόμα, θα μιλήσουμε όμως… Ο Σταμάτης πούλησε το ένα σπίτι και καλά έκανε, γιατί όταν βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, αναγκάζεσαι να κάνεις τέτοιες κινήσεις για να κρατήσεις το άλλο σπίτι. Ο Σταμάτης έχει και δύο παιδιά. Αν ο Σταμάτης είχε δουλειά σε ένα καλό σίριαλ στην τηλεόραση, που φέτος στην τηλεόραση έγιναν σαράντα σίριαλ… δεν υπήρχε ένας ρόλος για εκείνον ή για εμένα; Ο γνωστός του γνωστού, οι ίδιοι και οι ίδιοι, το λέει και ο απλός κόσμος. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε, είδαμε και τα ποσοστά τηλεθέασης που κάνουν, έχουν ξεφύγει πλέον τα πράγματα, μας είπαν ότι είμαστε για ψυχίατρο. Βλέπουμε σίριαλ που δεν πρέπει να βρίσκονται στην τηλεόραση, που κάνουν τηλεθεάσεις κάτω του προβλεπόμενου, κι όμως αυτούς τους ανθρώπους θα τους πάρουν, κι αυτό γίνεται κάποια χρόνια, τους ίδιους, και τους βάζουν σε κάτι άλλο.
Έχεις καλέσει κάποιον στο τηλέφωνο να του το πεις;
Στην αρχή πήρα πάρα πολλά τηλέφωνα να πω ότι υπάρχω κι εγώ, κι αν υπάρχει κάποιος ρόλος. Κάλεσα τους πιο γνωστούς… «Βέβαια, ευχαρίστως», «θα σας έχουμε υπόψη μας, ναι». Ένας σκηνοθέτης πολύ επιτυχημένης σειράς, που του έστειλα μήνυμα στο Facebook, μου είπε: «Ευχαριστώ». Άλλοι δεν απάντησαν καθόλου. Μετά με κάλεσαν σε παιχνίδι τηλεοπτικό, τύπου ριάλιτι, και είπα να πω το «ναι», κι ας γίνω ρεζίλι, γιατί ήταν αρκετά τα λεφτά. Σ’ ένα από αυτά, γιατί είχα και παλαιότερα προτάσεις, υπέγραψα και συμβόλαιο εχεμύθειας με πάρα πολύ γνωστή εταιρεία παραγωγής. Το έχω φωτογραφίσει στο κινητό μου, εδώ κι ένα χρόνο. Είχαμε κλείσει τα πάντα, το τι θα κάνω, πώς θα βγω, τα πάντα. Δευτέρα υπέγραψα και Παρασκευή είχαμε γυρίσματα. Αλλά δεν προχώρησε.
Γιατί δεν αναζήτησες το δίκιο σου;
Να κάνω τι; Δεν κάνω τέτοιες κινήσεις. Και το συμβόλαιο εχεμύθειας, που είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα, δεν ήταν αστεία υπόθεση. Αφού έλεγα και τρεις εβδομάδες να με κρατήσουν, είναι μια χαρά. Είχα βάλει στο μυαλό μου διάφορα.
Τι σκεπτόσουν;
Είχα όνειρα, ότι θα βγάλω αυτά τα λεφτά και θα πάω σε καλούς γιατρούς, για να κάνω γρήγορες εξετάσεις. Να πληρώσω να μπω σε ένα νοσοκομείο, όχι να πάρω μια τσάντα Gucci.
Η υγεία σου πώς είναι αυτή τη στιγμή;
Μία φορά αρρώστησα με Covid, γιατί πρόσεχα, αλλά μετά το Πάσχα κόλλησα. Πάντα είμαι με μάσκα, όταν μιλάω με άλλους - είναι η ηλικία και τα κιλά, δεν θέλω να περάσω αυτά που άκουγα από άλλους. Μου παρουσιάστηκαν διάφορα μετά το πρώτο διάστημα που βγήκα από το νοσοκομείο. Έλεγα «πώς θα καθίσω στο νοσοκομείο χωρίς τηλεόραση;», αλλά με είχαν στο οξυγόνο, ήταν σαν να βρισκόμουν σε συννεφάκι και κοιμόμουν συνέχεια. Περίπου για ένα μήνα, από την κούραση, με το ζόρι πήγαινα στην τουαλέτα, λες και έσκαβα, ενώ σιγά σιγά έβλεπα την όρασή μου να λιγοστεύει, να τα βλέπω πιο θαμπά γύρω τα πράγματα. Τα δόντια μου άρχισαν να πονάνε. Ειδικά η κάτω γνάθος πονούσε τόσο πολύ, που κάποια στιγμή νόμιζα ότι μου την τραβούσαν με τανάλια. Πήγα σ’ ένα νοσοκομείο και μου έκαναν μια ένεση, όπου έπαθα αλλεργικό σοκ… πρέπει να έφυγα για λίγο από τη ζωή. Θυμάμαι μόνο ότι έπεσα στη μέση του διαδρόμου του νοσοκομείου, ενώ κρατούσα τη γλώσσα μου, γιατί νόμιζα ότι είχε γεμίσει σπόρια. Δεν φοβόμουν, αλλά με ενοχλούσαν τα σπόρια και ζητούσα να με βοηθήσουν να τα βγάλω από το στόμα μου. Σαν όνειρο, θυμάμαι ότι με κουβάλησαν στο καρδιολογικό, ένιωθα κάποια τσιμπήματα, και μετά έμαθα ότι ήταν αλλεργικό σοκ κι αυτό που γινόταν στη γλώσσα μου ήταν που έκλεινε ο λαιμός μου. Μου έβαλαν ένα καλώδιο από τη μύτη, μάλλον κάμερα, και κατέβηκε κάτω από το φάρυγγα.
Τελικά έχασες τα δόντια σου;
Ναι, τα έχασα τα δόντια μου. Γίνεται ένα λάθος, έπρεπε να βάλω γέφυρα. Μετά το αλλεργικό σοκ δεν αναλάμβαναν, πήγαινα από γιατρό σε γιατρό, ειδικά την πάνω μεριά. Τα δόντια άρχισαν σιγά σιγά να σπάνε και να μένουν μόνο οι ρίζες. Στα κάτω πήγα και έκανα εξαγωγή ριζών. Τώρα πρέπει να κάνω τα πάνω, τα οποία όμως συνδέονται με τα μάτια, όπου έχω την ωχρά κηλίδα. Τυφλώνομαι… Θα πρέπει να κάνω ενέσεις στα μάτια τον Φεβρουάριο. Με ενέσεις, λένε ότι είμαι εντάξει. Αν δεν τις κάνω και το αφήσω, τυφλώνομαι. Θα κάνω μια επέμβαση σε γναθοχειρουργό, να βγάλω και τις ρίζες των επάνω δοντιών, γιατί δεν τα αναλαμβάνει οδοντίατρος από τη στιγμή που έχω και τα μάτια μου.
Δημοσιεύθηκε στην Ontime στις 9 Δεκεμβρίου
