Η Τζένη Θεωνά στο Στούντιο 4: Είχα αδιανόητο άγχος - «Ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή»
Μετά την επιτυχημένη σειρά «Τα Καλύτερά μας χρόνια», επιστρέφει με έναν τελείως διαφορετικό ρόλο στο «Κάνε ότι κοιμάσαι II»
Καλεσμένη στην εκπομπή Στούντιο 4 βρέθηκε η Τζένη Θεωνά και μίλησε τόσο για τη συμμετοχή της στο «Κάνε ότι κοιμάσαι ΙΙ» αλλά και στην προσωπική της ζωή.
Η ηθοποιός μετά την επιτυχημένη σειρά «Τα Καλύτερά μας χρόνια», επιστρέφει με έναν μυστηριώδη ρόλο στο Αλεξανδρικό Κολέγιο και η σύνδεσή της τόσο με τον λυκειάρχη όσο και με τον γυμναστή που δολοφονήθηκε δεν είναι ξεκάθαρη.
«Δεν μπορώ να περιγράψω την αγωνία μου ξεκινώντας, είχα αδιανόητο άγχος και στρες. Ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή από το προηγούμενο πρότζεκτ, να βρω έναν νέο χαρακτήρα, έναν νέο κώδικα.
Έγινε ένα μαγικό το καλοκαίρι. Όταν τελείωσε το σχολείο του Αρίωνα κι ο Δήμος έλειπε σε περιοδεία, τον πήγαμε στη γιαγιά του και μπορούσα να ασχοληθώ, έκανα μια βουτιά και διάβαζα.
Έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα αφιερώνω στη δουλειά που έχω ανάγκη. Δεν θα αφήσω μια σκηνή να φύγει έτσι. Θέλω να είμαι απόλυτα δοσμένη και το απολαμβάνω.
Δουλεύω όταν αγχώνομαι. Περνώντας τα χρόνια είναι πιο εσωτερικό, δεν το εξωτερικεύω, δεν φαίνεται. Είναι μια εσωτερική διαδικασία και το καταπολεμώ όσο δουλεύω και κλείνομαι και συγκεντρώνομαι.
Είναι συλλογική δουλειά, παίρνω feedback και από τους σκηνοθέτες».
«Τώρα που μπήκα στην τάξη στη σειρά μου άρεσε να είσαι κομμάτι των νέων, να σου λένε τα μυστικά, να τους στηρίξεις. Εγώ στο σχολείο ήμουν απουσιολόγος.
Ήμουν αριστούχος και βαθμοθήρας. Η αδελφή μου ήταν πολύ καλή μαθήτρια, οπότε πήρα αυτό το πρότυπο και δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι το καλό παιδί θα έπρεπε να είναι και καλή μαθήτρια.
Θεωρώ εκ των υστέρων ότι με επηρέασε αλλά μου άφησε και μια παρακαταθήκη χρήσιμη. Μια μεθοδικότητα, μπορώ να το αναλύσω και να το παρατηρήσω και στο παιδί μου κατά πόσο του το προβάλλω εγώ ή όχι».
«Δεν είμαι φιλόδοξη αλλά μεγαλώνοντας ή επειδή καταπιέστηκα ή επειδή είναι ο χαρακτήρας μου είμαι πιο ταπεινή, πιο ήρεμη. Δεν έχω ψευδαίσθηση θριάμβου.
Έχω περάσει πολλά χρόνια το εσωτερικό μου αυτομαστίγωμα. Το κεφάλι μου έλεγε “δεν είσαι καλή”. Νιώθω ότι είμαι σε καλό σημείο σε σχέση με δύο χρόνια πριν, που είχαν γίνει πολλές αλλαγές και είχα ζοριστεί πολύ.
Πλέον επιβραβεύω τον εαυτό μου και νιώθω πιο ήρεμη και ήσυχη από ποτέ. Μεγαλώνω, ωριμάζω και βλέπω πολύ αποτέλεσμα και στη σχέση μου με το παιδί. Όσο είναι ήρεμος και χαρούμενος και υγιής ψυχικά είμαι πολύ ευτυχισμένη».
Η ηθοποιός μετά την επιτυχημένη σειρά «Τα Καλύτερά μας χρόνια», επιστρέφει με έναν μυστηριώδη ρόλο στο Αλεξανδρικό Κολέγιο και η σύνδεσή της τόσο με τον λυκειάρχη όσο και με τον γυμναστή που δολοφονήθηκε δεν είναι ξεκάθαρη.
«Δεν μπορώ να περιγράψω την αγωνία μου ξεκινώντας, είχα αδιανόητο άγχος και στρες. Ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή από το προηγούμενο πρότζεκτ, να βρω έναν νέο χαρακτήρα, έναν νέο κώδικα.
Έγινε ένα μαγικό το καλοκαίρι. Όταν τελείωσε το σχολείο του Αρίωνα κι ο Δήμος έλειπε σε περιοδεία, τον πήγαμε στη γιαγιά του και μπορούσα να ασχοληθώ, έκανα μια βουτιά και διάβαζα.
Έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα αφιερώνω στη δουλειά που έχω ανάγκη. Δεν θα αφήσω μια σκηνή να φύγει έτσι. Θέλω να είμαι απόλυτα δοσμένη και το απολαμβάνω.
Δουλεύω όταν αγχώνομαι. Περνώντας τα χρόνια είναι πιο εσωτερικό, δεν το εξωτερικεύω, δεν φαίνεται. Είναι μια εσωτερική διαδικασία και το καταπολεμώ όσο δουλεύω και κλείνομαι και συγκεντρώνομαι.
Είναι συλλογική δουλειά, παίρνω feedback και από τους σκηνοθέτες».
«Τώρα που μπήκα στην τάξη στη σειρά μου άρεσε να είσαι κομμάτι των νέων, να σου λένε τα μυστικά, να τους στηρίξεις. Εγώ στο σχολείο ήμουν απουσιολόγος.
Ήμουν αριστούχος και βαθμοθήρας. Η αδελφή μου ήταν πολύ καλή μαθήτρια, οπότε πήρα αυτό το πρότυπο και δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι το καλό παιδί θα έπρεπε να είναι και καλή μαθήτρια.
Θεωρώ εκ των υστέρων ότι με επηρέασε αλλά μου άφησε και μια παρακαταθήκη χρήσιμη. Μια μεθοδικότητα, μπορώ να το αναλύσω και να το παρατηρήσω και στο παιδί μου κατά πόσο του το προβάλλω εγώ ή όχι».
«Δεν είμαι φιλόδοξη αλλά μεγαλώνοντας ή επειδή καταπιέστηκα ή επειδή είναι ο χαρακτήρας μου είμαι πιο ταπεινή, πιο ήρεμη. Δεν έχω ψευδαίσθηση θριάμβου.
Έχω περάσει πολλά χρόνια το εσωτερικό μου αυτομαστίγωμα. Το κεφάλι μου έλεγε “δεν είσαι καλή”. Νιώθω ότι είμαι σε καλό σημείο σε σχέση με δύο χρόνια πριν, που είχαν γίνει πολλές αλλαγές και είχα ζοριστεί πολύ.
Πλέον επιβραβεύω τον εαυτό μου και νιώθω πιο ήρεμη και ήσυχη από ποτέ. Μεγαλώνω, ωριμάζω και βλέπω πολύ αποτέλεσμα και στη σχέση μου με το παιδί. Όσο είναι ήρεμος και χαρούμενος και υγιής ψυχικά είμαι πολύ ευτυχισμένη».
