Τα δερματάδικα του Ψυρρή έγιναν θρύλος σε όλη την Αθήνα, ειδικότερα τις προηγούμενες δεκαετίες και χιλιάδες Αθηναίοι επισκέπτονταν την γειτονιά προκειμένου να προμηθευτούν δερμάτινα προϊόντα. Η τεχνική τους και η μαεστρία τους στην επεξεργασία του δέρματος ήταν ξακουστή σε όλη την πρωτεύουσα. Από τσάντες και ζώνες, μέχρι και υποδήματα. Όλα μπορούσες να τα βρεις εκεί. Δυστυχώς, με την εξέλιξη της βιομηχανίας τα καταστήματα άρχισαν να πλήττονται καθώς ο κόσμος στράφηκε σε πιο φτηνές επιλογές, χωρίς όμως να έχουν την ίδια ποιότητα. Πολλοί ήταν αυτοί που αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο και να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό.

Όσοι «δερματάδες» συνταξιοδοτήθηκαν δεν φρόντισαν να μεταδώσουν στους νεότερους τα μυστικά του επαγγέλματος, με αποτέλεσμα η τέχνη να χάνεται. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που συνεχίζουν την παράδοση και επιμένουν να κατασκευάζουν δερμάτινα προϊόντα με τα ίδια τους τα χέρια. Ένας από αυτούς τους δερματοποιούς είναι και ο Αντώνης Καρράς, ο οποίος μίλησε στο parapolitika.gr για το επάγγελμα και για όλα τα μυστικά του.

«Αργήσαμε να αποκτήσουμε πελάτες»

Με καταγωγή από την Κρήτη, ο Αντώνης Καρράς ασκεί την τέχνη του δερματοποιού από την δεκαετία του 80 και από το 2009 συντηρεί την επιχείρησή του στην οδό Μιαούλη, στην περιοχή του Ψυρρή. Ο ίδιος όπως λέει έμαθε την τέχνη από τον πατέρα του.

«Όλα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας μου έμαθε την τέχνη του δέρματος στην Ιταλία, όταν δούλεψε σε μια βιοτεχνία εκεί. Κάποια στιγμή επειδή έπρεπε να πάμε στο σχολείο σκέφτηκαν οι γονείς μου να γυρίσουμε στο Ρέθυμνο. Ο πατέρας μου συνέχισε να εργάζεται πάνω στην τέχνη του, στην πόλη του Ρεθύμνου και ήταν κάτι πολύ καινούργιο για την εποχή, καθώς αν και υπήρχαν τα τουριστικά καταστήματα με τα δερμάτινα είδη εμείς φτιάχναμε λίγο πιο προσεγμένα προϊόντα με πολυχρωμία και με πρωτότυπο σχέδιο. Αργήσαμε να αποκτήσουμε πελάτες αλλά όταν είδε ο κόσμος ότι το προϊόν ήταν καλό και άντεχε στον χρόνο το μαγαζί ξεκίνησε να δουλεύει. Μπήκα το '86 στο μαγαζί του πατέρα μου. Τότε ήταν η πρώτη επαφή που είχα με τη δερματοποιία και σιγά-σιγά ο πατέρας μου με έβαζε σε ένα καλούπι» είπε ο Αντώνης.



«Πολλοί δεν είχαν παιδιά για να συνεχίσουν την τέχνη»

Όπως αναφέρει στη συνέχεια, αν και ο ίδιος έφυγε από τον χώρο, αφού για ένα μεγάλο διάστημα ασχολήθηκε με την γραφιστική, δεν ξέχασε την πρώτη τέχνη που έμαθε και ξαναγύρισε πίσω σε αυτή ανοίγοντας το δικό του μαγαζί στην ιστορική γειτονιά του Ψυρρή. «Πέρασαν τα χρόνια και ξεκίνησα τη γραφιστική. Κάποια στιγμή κουράστηκα πολύ και σκέφτηκα να κάνω ένα μαγαζί με δερμάτινα είδη. Μάλιστα στην αρχή σκεφτόμουνα σε άλλη περιοχή, αλλά η αδερφή μου με έπεισε να το ανοίξω εδώ στου Ψυρρή. Ερχόμενος στη γειτονιά δεν ήξερα την παράδοση της περιοχής στο δέρμα, όμως έμαθα ότι υπήρξαν πάρα πολλές βιοτεχνίες που κατά το παρελθόν έκαναν πάρα πολύ καλές δουλειές. Τον καιρό που ήρθα, αυτό που είδα ήταν ανθρώπους που προσπαθούσαν να  κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές. Ακόμα υπήρξαν "δερματάδικα" που έκλεισαν καθώς οι ιδιοκτήτες - τεχνίτες δεν είχαν παιδιά για να συνεχίσουν την τέχνη» σημείωσε.

«Το δέρμα πρέπει να είναι φυσικό, είναι το κυριότερο μυστικό»

Σε ό,τι έχει αν κάνει με τα μυστικά του δέρματος ο Αντώνης αναφέρει τα εξής: «Το δέρμα πρέπει να είναι φυσικό και αυτό είναι το κυριότερο μυστικό στη δουλειά. Πρέπει να είναι καθαρό, δηλαδή να μην έχει χημικά. Υπάρχουν και τα "artificial" δέρματα τα οποία βγαίνουν από μανιτάρια και κάκτο. Δυστυχώς όμως δεν τα δέχομαι αυτά, χωρίς να θέλω να είμαι αρνητικός, αλλά το κανονικό το δέρμα  δίνει μία πιο μακροχρόνια χρήση στο προϊόν σε σύγκριση με κάποιο που είναι φτιαγμένο από χημικό δέρμα. Το καλύτερο δέρμα είναι αυτό του μοσχαριού, διότι είναι το πιο ανθεκτικό. Επίσης, είναι αδιάβροχο και αν δουλευτεί σωστά και έχει τα κατάλληλα λάδια μπορεί να αντέξει για πάντα. Το συγκεκριμένο δέρμα μπορώ να το δουλέψω καλύτερα απ' όλα τα άλλα. Όλη η επεξεργασία γίνεται χωρίς πολλά μηχανήματα. Κάθε προϊόν μου είναι κατά 85% φτιαγμένο στο χέρι και προσπαθώ πάντα να βάζω όλη τη δημιουργικότητά μου. Κάθε χρόνο προσπαθώ να ανανεώνω τα σχέδια των προϊόντων μου φτιάχνοντας τρία νέα, κρατώντας όμως και αρκετά από τον πατέρα μου».

Στη συνέχεια ο έμπειρος δερματοποιός αναφέρει ότι το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς είναι το πρώτο στάδιο, όταν δηλαδή πρέπει να κοπεί το δέρμα και να σκαλιστεί. «Αυτή η δουλειά γίνεται στον πάγκο, πρέπει να είσαι όρθιος για ώρα και να έχεις καλά ακονισμένα μαχαίρια. Πρέπει τα μάτια σου να είναι από πάνω και να δείχνεις ιδιαίτερη προσοχή. Η επεξεργασία αυτή πρέπει να γίνει δίχως να υπολογίζεις τον χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι μπορεί να πάρει μέχρι και μέρες, όμως πρέπει να γίνει σωστά» είπε χαρακτηριστικά.



«Δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη από το κράτος»

Σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ακόμα οι μικρές βιοτεχνίες, ο Αντώνης ανέφερε ότι ο ανταγωνισμός με τις μεγάλες βιομηχανίες του εξωτερικού είναι πολύ μεγάλος και δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη από το κράτος. «Οι βιοτεχνίες είναι οι επιχειρήσεις οι οποίες συνήθως δεν βοηθά το κράτος. Λόγω των προϊόντων που ήρθαν από το εξωτερικό, δυστυχώς οι περισσότεροι βιοτέχνες δεν κατάφεραν να συναγωνιστούν τις χαμηλές τιμές. Οι καταναλωτές στράφηκαν προς αυτά τα προϊόντα μη γνωρίζοντας, οι περισσότεροι, την ποιότητα που προσέφεραν αυτές οι μικρές βιοτεχνίες. Δεν υπήρξε επιδότηση του κράτους ώστε  να κρατηθούν αυτές οι επιχειρήσεις ανοιχτές. Πρέπει να επισημάνω ότι εδώ στου Ψυρρή υπήρχαν γύρω στις 300 επιχειρήσεις. Από αυτές σήμερα έμειναν μονάχα 30».