Ενώ οι οιμωγές ακούγονται ακόμη και ο θρήνος κρατά τα παραθυρόφυλλα κλειστά, οι διασώστες που έσπευσαν στα Τέμπη τα ξημερώματα της Τετάρτης 1 Μαρτίου ήξεραν ότι στην επιστροφή θα κουβαλούσαν μαζί τους, εν είδει αποσκευών, εικόνες που θα κλειδαμπαρώνονταν στα τρίσβαθα της ψυχής τους. 

Μέλος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, η Κατερίνα Γιάσλα, μιλάει γι' αυτές τις σκηνές και με τα λόγια της καθιστά αντιληπτό γιατί δεν θα τις ξεχάσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

«Φτάσαμε στο σημείο στη 1 το βράδυ. Το σημείο ήταν σαν βομβαρδισμένο. Η φωτιά μόλις είχε σβήσει και είχαν ξεκινήσει να βγάζουν τα θύματα. Οι άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν είχαν ήδη φύγει από το σημείο», είπε αρχικά.

«Οι εικόνες είναι σκληρές, δεν περιγράφονται με λόγια. Στα μπροστά βαγόνια ήταν τα περισσότερα θύματα και μέσα στο βαγόνι αλλά και έξω, αφού είχαν εκτοξευτεί. Εμείς βγάλαμε μόνο θύματα, οι ζωντανοί είχαν ήδη μεταφερθεί. Κάποια από τα κορμιά που βγάλαμε ήταν καμένα και κάποια διαμελισμένα», συνέχισε η κυρία Γιάσλα.

«Το πιο έντονο ήταν τη δεύτερη μέρα, όταν βγάζαμε τα πράγματα μέσα από το τρένο. Τότε βρήκαμε το κάθισμα ενός μωρού, εκεί λυγίσαμε όλοι. Είναι λυπηρό εν έτει 2023 να ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Μπορούσες να καταλάβεις την ηλικία τους από το σώμα τους», κατέληξε.