Για την έκβαση της δίκης του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου μίλησε η σύμβουλος ψυχικής υγείας, Ελένη Μυλωνοπούλου, την οποία επισκέπτονταν η Καρολάιν, λίγο καιρό πριν ο άντρας που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την δολοφονήσει στο σπίτι τους στα Γλυκά Νερά.

 Η Ελένη Μυλωνοπούλου, μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και στον Νίκο Χατζηνικολάου. Ερωτηθείσα για την απόφαση του δικαστηρίου για τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, η κ. Μυλωνοπούλου είπε «επέφερε την δικαίωση και την κάθαρση, δικαίωση και ανάπαυση για την ψυχή της. Ως εκεί. Αυτό όμως απέχει, γιατί η κοπέλα αυτή δεν θα μπορέσει να δει ξανά το παιδί της, δεν θα μπορέσει να κάνει τα όνειρα της. Η κοπέλα αυτή είναι μέσα σε έναν τάφο».

 «Φοβόταν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αυτό ήταν το πρώτο και το τελευταίο που φόβιζε τον Αναγνωστόπουλο, διότι ήταν ακριβώς αυτό που είχε αντικρούσει το θέατρο του. Τα ασύστολα ψεύδη, το θέατρο του, την παραποίηση της πραγματικότητας», απάντησε στο τι ήταν αυτό που τρόμαζε τον δολοφόνο, σε σχέση με την κατάθεση της στις Αρχές και στο δικαστήριο.

 Σχετικά με την «συγγνώμη» που ζήτησε ο κατηγορούμενος, κατά την απολογία του, η Ελένη Μυλωνοπούλου ξεσπάθωσε κατά του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, λέγοντας «ποια συγγνώμη; Συγγνώμη από τα χείλη του, όταν επί 37 ημέρες κορόιδευε όλον τον κόσμο, όταν η απολογία του ήταν μια παρωδία, όταν διαστρέβλωσε τα πάντα, όταν αποδόμησε τους πάντες, όταν έφτιαξε ένα σενάριο όπως αυτός το ήθελε; Ποια συγγνώμη; Που σκότωσε την γυναίκα του, ενώ κοιμόταν; Που σκότωσε το κουτάβι του; Δεν έχει ίχνος συναισθήματος, δεν έχει ίχνος ενσυναίσθησης».

 Στο ερώτημα τι θα έλεγε αν μετά από χρόνια συναντούσε την μικρή Λυδία, την κόρη του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου και της άτυχης Καρολάιν, η Ελένη Μυλωνοπούλου είπε για τον δολοφόνο πως «για τον πατέρα της δεν θα της έλεγα απολύτως τίποτα, αυτό είναι δουλειά των παιδοψυχολόγων».

 Σχετικά με την Καρολάιν σημείωσε πως στην μικρή Λυδία «θα της έλεγα πόσο θαυμάσια μητέρα ήταν, πόσο λάτρευε το παιδί της, την απεριόριστη αγάπη που είχε για αυτό. Η Καρολάιν ήταν ένα κορίτσι με μεγαλείο ψυχής, με όνειρα. Πίσω από το χαμόγελο της έρρεε η αγάπη, έρρεαν τα συναισθήματα για το μωρό της, για τα αδέσποτα. Όνειρο της ήταν να κάνει ένα καταφύγιο».

 Συμπλήρωσε πως «το παιδί πρέπει να μάθει την αγάπη που έδινε σε όλα τα πλάσματα. Αυτό θα έλεγα στην Λυδία να είναι περήφανη για την μητέρα της, έστω για αυτό το διάστημα που είχε την τύχη να την έχει μητέρα της».