«Τσακίζει» κόκκαλα η ανάρτηση ενός πολίτη που βρέθηκε στην εφημερία του Ευαγγελισμού την ώρα που νοσοκομεία και η χώρα βρίσκεται υπό τον στενό κλοιό του κοροναϊού. Το κείμενό του έγινε viral στα social media και λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα συμφωνήσουν με όσα κατέγραψε ο ίδιος.

Η εμπειρία του, που μεταφέρεται με ένα παράδοξο ίσως τρόπο, καθώς ο πολίτης καταγράφει τις σκέψεις του και την αγωνία του για όλους τους ανθρώπους κι όχι μόνο για τον δικό του άνθρωπο που βρίσκονταν διασωληνωμένος στον Ευαγγελισμό, αλλά και η διαπίστωση ότι μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση που ζούμε με την πανδημία, έρχονται σαν «χαστούκι» σε όσα ο καθένας μας αλλά και η πολιτεία και το σύστημα Υγείας αποκαλούμε «καθήκον».

Είναι χαρακτηριστικό, το πώς μια απλή αναμονή στον προαύλιο χώρο ενός νοσοκομείου μαζί με άλλους ανθρώπους που πονούσαν και αγωνιούσαν για τους δικούς τους ανθρώπους, μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία κάποιου και να μεταδώσει ένα ισχυρό μήνυμα αμφισβήτησης της προσωπικής μας πορείας, αντίδρασης και αντίληψης της κατάστασης που ζούμε.

 Σημειώνεται ότι το κείμενο αυτό,  το αναδημοσίευσε και η γυναίκα νοσηλεύτρια που εμβολιάστηκε πρώτη στην Ελλάδα.

 Στην ανάρτηση αναφέρεται από τον ίδιο, ότι ενώ βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, γιατί είχε την μητέρα του διασωληνωμένη με κοροναϊό, παρατηρούσε στο προαύλιο τους υπόλοιπους συνοδούς.

«Ανάμεσα στους ασθενείς Covid διέκρινα τον πατέρα ενός μπάτσου, τη γιαγιά ενός αντιεξουσιαστή, την μητέρα ενός αριστερού, τον παππού ενός δεξιού, τον ανιψιό ενός χρυσαυγιτη, τη μητέρα ενός μέλους του ρουβίκωνα, τον γιο ενός νεοδημοκράτη, την κόρη ενός συριζαίου, τον ανιψιό ενός χριστιανού και την ξαδέρφη ενός άθεου.

Όλοι τους, στιβαγμένοι στα επείγοντα του ευαγγελισμού, δίπλα-δίπλα χωρίς να μιλάνε, κάποιοι με έντονα άλλοι με ήπια συμπτώματα, όλοι με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Όλοι φοβισμένοι. Κανένας θυμωμένος με τον άλλον. Σαν να τους ένωσε ο Covid ένα πράγμα», σημειώνει και συνεχίζει «Ταυτόχρονα, η λήξη της εφημερίας του ευαγγελισμού σήμερα το πρωί βρήκε κάποιους  φίλους, γνωστούς και συγγενείς των σημερινών και σίγουρα των αυριανών ασθενών Covid, να κατεβαίνουν σε 31 διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, κάποιους να διασκεδάζουν σε ένα παράνομο νυχτερινό κέντρο ή κρυφό καζίνο, κάποιους άλλους να ξεφαντώνουν στο δημόσιο πάρτι στην Ξάνθη, κτλ. Μετά τις διαδηλώσεις και τα πάρτι, όλοι αυτοί οι κάποιοι πηγαίνουν σπίτι να φάνε ένα πιάτο φαΐ και να κάνουν μια περήφανη αγκαλιά στη αγαπημένη γιαγιά ως επαναστάτες υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι όλα αυτά, επειδή δεν αντέχουμε άλλο. Όντως, δεν αντέχουμε. Επειδή η κυβέρνηση τα έχει κάνει σαλάτα. Ναι τα έχει κάνει. Επειδή η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να κάνει τα παιχνίδια της. Ναι το κάνει. Επειδή η δεξιά βία πρέπει να τελειώνει. Ναι πρέπει. Επειδή η αριστερά βία πρέπει να τελειώνει. Ναι και σ αυτό. Επειδή δεν γίνεται να στερούμαστε την ελευθερία μας. Μαζί σου. Ναι σε όλα. Κι εγώ δεν αντέχω άλλο».

 Στο τέλος αναρωτιέται: «Ειλικρινά, πως γίνεται να δηλώνετε υπερασπιστές των αδυνάτων και την ίδια στιγμή να βάζετε σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή με άλλοθι τον «αγώνα» για τα δικαιωμάτων των ανθρώπων… Εν κατακλείδι, κάντε μια ανακωχή, δώστε λίγο χρόνο να μαζευτεί αυτό που μας βρήκε. Δυο, τρεις, τέσσερεις μήνες το πολύ και μετά βγείτε να διαδηλώσετε, να τα κάψετε, να σκοτωθείτε, να κάνετε ότι γουστάρετε. Αφήστε τον εχθρό για λίγο στην άκρη. Μη φοβάστε, δεν πάει πουθενά, εκεί θα είναι και θα σας περιμένει. Κάντε το ως άνθρωποι για αυτόν που λέτε ότι υπερασπίζεστε. Τον άνθρωπο».

 Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:

«Εχτές το βράδυ βρέθηκα στην εφημερία του Ευαγγελισμού καθώς μεταφέρθηκε με το ΕΚΑΒ η μητέρα μου η οποία είχε χαμηλό οξυγόνο όντας με COVID και σε καραντίνα τις τελευταίες 12 μέρες.

Περίμενα για ενημέρωση 4+ ώρες στον προαύλιο χώρο, μαζί με μερικές δεκάδες συνοδούς ασθενών και με τα ασθενοφόρα να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Σχεδόν κάθε λεπτό και μια εισαγωγή.

Ανάμεσα στους ασθενείς Covid διέκρινα τον πατέρα ενός μπάτσου, τη γιαγιά ενός αντιεξουσιαστή, την μητέρα ενός αριστερού, τον παππού ενός δεξιού, τον ανιψιό ενός χρυσαυγιτη, τη μητέρα ενός μέλους του ρουβίκωνα, τον γιο ενός νεοδημοκράτη, την κόρη ενός συριζαίου, τον ανιψιό ενός χριστιανού και την ξαδέρφη ενός άθεου.

Όλοι τους, στιβαγμένοι στα επείγοντα του ευαγγελισμού, δίπλα-δίπλα χωρίς να μιλάνε, κάποιοι με έντονα άλλοι με ήπια συμπτώματα, όλοι με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Όλοι φοβισμένοι. Κανένας θυμωμένος με τον άλλον. Σαν να τους ένωσε ο Covid ένα πράγμα. Η μόνη παρέα που είχαν ήταν οι άνθρωποι με τις ασπίδες, τις άσπρες στολές, τα γάντια και τις μάσκες. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό στη μάχη χωρίς αύριο για πολλούς ασθενείς, μια μάχη που δεν μπορεί να μετατεθεί χρονικά, εν αντιθέσει με όλες τις άλλες μάχες της επικαιρότητας, οι οποίες μεταφέρονται εύκολα δυο-τρεις μήνες μετά. Από αυτά που άκουγα να λέγονται, οι περισσότεροι ασθενείς νοσηλεύτηκαν στον ευαγγελισμό όπως και η μητέρα μου, περίπου 20 με ήπια συμπτώματα τους μετέφεραν στο Σισμανόγλειο και κάποιοι μπήκαν κατευθείαν σε ΜΕΘ.

Ταυτόχρονα, η λήξη της εφημερίας του ευαγγελισμού σήμερα το πρωί βρήκε κάποιους  φίλους, γνωστούς και συγγενείς των σημερινών και σίγουρα των αυριανών ασθενών Covid, να κατεβαίνουν σε 31 διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, κάποιους να διασκεδάζουν σε ένα παράνομο νυχτερινό κέντρο ή κρυφό καζίνο, κάποιους άλλους να ξεφαντώνουν στο δημόσιο πάρτι στην Ξάνθη, κτλ. Μετά τις διαδηλώσεις και τα πάρτι, όλοι αυτοί οι κάποιοι πηγαίνουν σπίτι να φάνε ένα πιάτο φαΐ και να κάνουν μια περήφανη αγκαλιά στη αγαπημένη γιαγιά ως επαναστάτες υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κι όλα αυτά, επειδή δεν αντέχουμε άλλο. Όντως, δεν αντέχουμε. Επειδή η κυβέρνηση τα έχει κάνει σαλάτα. Ναι τα έχει κάνει. Επειδή η αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να κάνει τα παιχνίδια της. Ναι το κάνει. Επειδή η δεξιά βία πρέπει να τελειώνει. Ναι πρέπει. Επειδή η αριστερά βία πρέπει να τελειώνει. Ναι και σ αυτό. Επειδή δεν γίνεται να στερούμαστε την ελευθερία μας. Μαζί σου. Ναι σε όλα. Κι εγώ δεν αντέχω άλλο.

Πες μου όμως: Οι άνθρωποι σου; Οι άνθρωποι γενικότερα; Τόσο πολύ δεν σε νοιάζει ρε φίλε; Δεν μπορεί, δεν το πιστεύω. Δεν πιστεύω ότι ο Κυριάκος, ο Αλέξης, οι μπαχαλάκηδες, οι κακοί μπάτσοι, κτλ, ότι είναι πιο σημαντικοί από τους ανθρώπους σας. Από τη γιαγιά, τον παππού, τη μαμά, τον μπαμπά, το παιδί, τους φίλους, τον άνθρωπο. Κι επειδή πολλοί είστε από αυτούς που υπερασπίζεστε σθεναρά τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς διακρίσεις, πως ξεχνάτε έτσι εύκολα τον άνθρωπο σας, κι αν όχι τον δικό σας, έστω έναν οποιοδήποτε άνθρωπο εκεί έξω ο οποίος θα κινδυνέψει από τη δική σας «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ειλικρινά, πως γίνεται να δηλώνετε υπερασπιστές των αδυνάτων και την ίδια στιγμή να βάζετε σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή με άλλοθι τον «αγώνα» για τα δικαιωμάτων των ανθρώπων. Δεν γίνεται ρε μάγκες, έχουμε μπερδευτεί πολύ άσχημα σε αυτή τη μάχη υπέρ της «ανθρωπιάς» κι έχουμε χάσει τον άνθρωπο.

Εν κατακλείδι, κάντε μια ανακωχή, δώστε λίγο χρόνο να μαζευτεί αυτό που μας βρήκε. Δυο, τρεις, τέσσερεις μήνες το πολύ και μετά βγείτε να διαδηλώσετε, να τα κάψετε, να σκοτωθείτε, να κάνετε ότι γουστάρετε. Αφήστε τον εχθρό για λίγο στην άκρη. Μη φοβάστε, δεν πάει πουθενά, εκεί θα είναι και θα σας περιμένει. Κάντε το ως άνθρωποι για αυτόν που λέτε ότι υπερασπίζεστε. Τον άνθρωπο. Έστω για έναν άνθρωπο εκεί έξω. Έναν.

Μην περιμένετε να το ζήσετε για να το πιστέψετε».