Το πρώτο κόμμα μετά την ιταλική κάλπη, το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» (M5S), άνοιξε μερικά από τα χαρτιά του στο πόκερ για σχηματισμό νέας κυβέρνησης: Ο αρχηγός του, ο 31χρονος Λουίτζι ντι Μάιο (φωτογραφία), δήλωσε ανοιχτός σε συνομιλίες «γενικά» αλλά έδειξε να προσανατολίζεται στο Δημοκρατικό Κόμμα (PD) λίγο μετά την αποχώρηση του Ρέντσι. 

Το ενδιαφέρον είναι τι μηνύματα ακούγονται λίγο μετά, κατά τη διάρκεια της Τετάρτης, από το PD: Ηγετικές του φυσιογνωμίες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και στρέφονται εναντίον οποιουδήποτε μέσα στο PD θέλει να συνεργαστεί με τα Πέντε Αστέρια. 

Ο Αντρέα Ορλάντο, υψηλόβαθμος του κόμματος, υπογράμμισε ότι «εγώ, όπως και το 90% της ηγεσίας του κόμματος, είμαστε αντίθετοι σε συνεργασία με το M5S». Ο Ματέο Ρέντσι, που ανακοίνωσε την παραίτησή του τα προηγούμενα 24ωρα αλλά είναι ακόμη παράγοντας, είπε πως «όποιος θέλει συνεργασία με το PD ή με την Δεξιά, να βγει να το πει ανοικτά».

Ο υπουργός Ντάριο Φραντσεσκίνι έγραψε στο Facebook πως «δεν πίστεψε ποτέ πως είναι δυνατόν να συγκυβερνήσουμε το M5S όπως ούτε και με τη Δεξιά». Ο δε Κάρλο Καλέντα, που ήταν -ως τεχνοκράτης- υπουργός στην προηγούμενη κυβέρνηση και γράφτηκε στο PD την Δευτέρα μετά τις κάλπες είπε πως... θα ξεγραφτεί αμέσως αν γίνει κάτι τέτοιο: «Αν το PD συγκυβερνήσει με το M5S, θα η παραμονή μου στο PD θα είναι η συντομότερη στην Ιστορία». 

Το πιο περίεργο: Γυρνώντας κανείς τις ιταλικές εφημερίδες ή το ιταλικό Διαδίκτυο, θα βρει εύκολα τις παραπάνω πύρινες αντιδράσεις εναντίον της συνεργασίας με το PD αλλά θα πρέπει να ψάξει με το μικροσκόπιο για να βρει σημαντικό στέλεχος του PD που έστω να δηλώνει έστω και ότι το σκέφτεται. Μόνο ο κυβερνήτης του Πιεμόντε, Σέρτζιο Κιαμπαρίνο, είπε πως «δεν είναι ταμπού ο διάλογος με τα Πέντε Αστέρια».

Οπότε γιατί τέτοια αντίδραση; Κρίνοντας από την ηχηρότητα των αντιδράσεων, πρέπει στους διαδρόμους του PD όντως αρκετοί (περισσότεροι από τον Κιαμπαρίνο) να το σκέφτονται.

Άσχετο σίγουρα δεν είναι φυσικά ότι με την παραίτηση του Ρέντσι τη Δευτέρα έχουν τεθεί σε κίνηση και οι διαδικασίες στο εσωτερικό του κόμματος για την ηγεσία. Ωστόσο, η μάχη -εκ των πραγμάτων- δεν δίνεται σε δύο ξεχωριστά πεδία, αλλά σε ένα ενιαίο: Η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του PD μετά την εκλογική ήττα δεν μπορεί πλέον να γίνει ξεχωριστά από το καθοριστικότατο ερώτημα του εάν, τώρα, το PD θα συμμετέχει ή όχι σε διαβουλεύσεις με τα υπόλοιπα κόμματα για να συγκυβερνήσει ή εάν θα μείνει για λόγους αρχής στην αντιπολίτευση.