Έχουμε ακούσει για «βασιλιά» του πετρελαίου, του χρυσού, των τάνκερ... Για «βασιλιά του σκόρδου», όμως, όχι. Όχι μέχρι τώρα τουλάχιστον. Ο κύριος με το χαρωπό πρόσωπο, με αυτό το αυθεντικά επαρχιώτικο φιζίκ που βλέπετε στις λήψεις, είναι όντως ο «βασιλιάς του σκόρδου». Πρόκειται για δαιμόνιο Έλληνα, που στα 58 του θησαυρίζει από τις ποικιλίες σκόρδου που καλλιεργεί, με τις οποίες προμηθεύει την Αυστραλία. Με τη δραστηριότητά του, δε, έχει «φρενάρει» στο ήμισυ την εισαγωγή των κινέζικων. Κάτι στο οποίο σκόπευε εξαρχής.

Ο Νίκος Διαμαντόπουλος, με το αστείο -για κάποιους, γραφικό- πλατύγυρο καπέλο, δεν είναι μία ακόμα περίπτωση ομογενούς που έβγαλε χρήματα έπειτα από τρελή δουλειά. Η ιστορία του δεν έχει μελοδραματικές αποχρώσεις… Μιλάμε για την περίπτωση ενός ευφυούς επιστήμονα, που αξιοποίησε το πτυχίο και το μυαλό του δραστηριοποιούμενος σε κάτι αναπάντεχο για την κοινότητα όπου μεγάλωσε. Και πέτυχε. Πρώην φαρμακοποιός, αποτελεί το Νο1 χονδρέμπορα σκόρδου στη «γη των καγκουρό», ο οποίος δεν παύει να προβάλλει τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Ο CEO της Ομοσπονδίας Παραγωγών Σκόρδου Αυστραλίας από πιτσιρικάς ήθελε να γίνει αγρότης. Προηγήθηκαν σπουδές στη Χημεία και τα Μαθηματικά.

«Μεγάλωσα μέσα στη φύση»

«Σαν παιδί, ήθελα να γίνω τη μια μέρα οικοδόμος, την άλλη γαιοκτήμονας, αγρότης. Η μητέρα μου ασχολιόταν με την κηπουρική, κι έτσι μεγάλωσα μέσα στη φύση, ήμουν συνηθισμένος στη θέα λουλουδιών, φυτών, δέντρων· επηρεάστηκα πολύ από εκείνη!», έχει πει στη δημοφιλή αυστραλιανή εφημερίδα της ομογένειας «Νέος Κόσμος». Επιχειρώντας να συνδυάσει την επιστήμη του με το πάθος του για τους καρπούς της γης, εστίασε στο θαυμαστό σύμπαν του σκόρδου. Για να ανακαλύψει -έκπληκτος- τις εκατοντάδες ποικιλίες του. «Ήθελα να ασχοληθώ με τις αγροτικές καλλιέργειες, να δραστηριοποιηθώ επιχειρηματικά σε αυτόν τον τομέα, πλην όμως χωρίς να σαμποτάρω άλλους παραγωγούς, παίρνοντας μερίδιο από την υπάρχουσα “πίτα”», θα πει, διευκρινίζοντας: «Από έρευνα που προηγήθηκε, διαπίστωσα πως κανείς στην Αυστραλία δεν είχε επικεντρωθεί στην καλλιέργεια σκόρδου – το 95% της διάθεσης σκόρδου στην αγορά εισαγόταν από το εξωτερικό».

Σπόρος της Σενεγάλης

Έτσι, ποντάροντας σε κάτι νέο για την αγορά της χώρας, χτύπησε διάνα. «Το πρόβλημα ήταν πως οι σπόροι που έβρισκα στην Αυστραλία ήταν μολυσμένοι, είχαν διάφορες ασθένειες. Αλλά ήμουν πεπεισμένος πως θα πετύχω, και αυτό γιατί πρωτοπορούσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη, δεδομένου ότι η Αυστραλία εξαρτιόταν από τους εισαγωγείς, σε αυτόν τον τομέα έμοιαζε ανήμπορη», εξηγεί και σημειώνει: «Έτσι, εγώ και η ομάδα μου ζητήσαμε από ειδικούς του Ινστιτούτου Peter Doherty να τεστάρουν διαφορετικές ποικιλίες σκόρδου, όπως και τις ιδιότητές τους. Για να διαπιστώσουμε ότι προφυλάσσουν και από γρίπη τύπου Α και από τον κορονοϊό».

«Βέβαια, ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί η καλλιέργεια σκόρδου στην Αυστραλία. Ακριβώς αυτό ήταν η πρόκληση, το στοίχημα για μένα. Ξεκίνησα με πειράματα στο δικό μου εργαστήριο», αναφέρει, περιγράφοντας την τριβή του με το αντικείμενο στα 25 χρόνια που δραστηριοποιείται σχετικά. «Ταξίδεψα από τη Βικτόρια στη Συρία. Μέχρι στις κορυφές των Άνδεων έφτασα, στοχεύοντας στο να βρω και να καλλιεργήσω ποικιλίες σκόρδου κατάλληλες για την Αυστραλία. Βρήκα 296, αλλά οι περισσότερες δεν έκαναν για το κλίμα της Αυστραλίας. Από τις περουβιανές, μάλιστα, ενθουσιάστηκα: ανακάλυψα ποικιλίες ίδιες κι απαράλλαχτες για 500 χρόνια· υπήρχαν απ’ όταν οι Ισπανοί κατακτητές τις είχαν φέρει -και “λανσάρει”- στη Λατινική Αμερική», συνεχίζει.

«Δεν είναι όλα τα σκόρδα ίδια. Μία στις τρεις ποικιλίες από αυτές που δώσαμε να δοκιμαστούν έχει αντιβακτηριδιακές ιδιότητες, όπως μας εξήγησαν από το Ινστιτούτο. Ωστόσο, το έδαφος της Αυστραλίας δεν ήταν πρόσφορο για να αναπτυχθούν όλες. Με χαρά, βέβαια, διαπίστωσα ότι όσα μας έλεγαν μαμάδες και γιαγιάδες για τις ιδιότητες του σκόρδου, όταν ήμασταν παιδιά, ισχύουν. Πως δεν υπερέβαλλαν, δηλαδή. Έπειτα από 30 χρόνια στον χώρο είμαι υπερικανοποιημένος που διαθέτουμε την παραγωγή μας στις μεγαλύτερες αγορές και τα σούπερ μάρκετ της Αυστραλίας, όπως στις αλυσίδες των Woolwarths, Coles, Aldi».

Η ποικιλία που του έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση προερχόταν από τη Σενεγάλη. «Μιλάμε για μια τροπική ποικιλία που πριν από 20-25 χρόνια κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα γινόταν πρώτη σε καλλιέργεια στην Αυστραλία. Άλλωστε, είναι μια χώρα με τεράστια έκταση, κάτι που καθιστά δυσκολότερο να καλλιεργήσεις όπου θες ό,τι θες. Κι όμως, η συγκεκριμένη αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτική· και στον νότο τον ψυχρό, και στη ζέστη, στο βορεινό ηφαιστειακό κομμάτι της χώρας, κοντά στο Μπαλαράτ. Η πρόκληση από την αρχή ήταν να ανακαλύψω ποικιλίες που αναπτύσσονται σε διαφορετικά κλίματα, από τα τροπικά του βορρά μέχρι τα ψυχρά του νότου».

Οκτώ ποικιλίες

Επιβλέπει τα πάντα στη φυτεία του, που προμηθεύει με 1.500 τόνους και οκτώ ποικιλίες την αυστραλιανή αγορά, διαθέτοντας το 80% της παραγωγής σκόρδου στη χώρα των κοάλα. Χάρη στην κινητοποίησή του έχουν μειωθεί αισθητά, στο ήμισυ περίπου, οι εισαγωγές. Βέβαια, ακόμα και με τέτοια μεγέθη, δεν σημαίνει ότι συνεργάζεται με όλες τις μεγάλες αλυσίδες τροφίμων.

Κατά τη γνώμη του, αυτό οφείλεται στο ότι κάποιοι «συνεχίζουν να μην ασχολούνται με την ποιότητα. Εξακολουθούν να προμηθεύονται κινέζικο σκόρδο»… Εκείνος ποντάρει στους σταθερούς συνεργάτες του και περηφανεύεται για τη σκορδαλιά της μητέρας του, που την προτιμά «με πατάτα και όχι με ψωμί! Η γεύση της είναι το κάτι άλλο», λέει και τη λιγουρεύεται…

Πέρα από τα εκατομμύρια που βγάζει, θεωρεί κερδισμένο τον εαυτό του γιατί, όπως λέει: «Βρίσκομαι στη θέση να εφοδιάζω την Αυστραλία με τα προϊόντα μου και γιατί έφυγε -σε μεγάλο βαθμό- το ξένο σκόρδο και ιδίως οι κινέζικοι βολβοί από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Γιατί, πειραματιζόμενος με το προϊόν, έμαθα ότι αν το ζεστάνεις σε θερμοκρασία μεγαλύτερη των 56οC, χάνει τις ιδιότητές του. Προτείνω λοιπόν σε όλους, έχοντας πια προσωπική εμπειρία, να βάζουν λιγάκι φρέσκο σκόρδο στα καθημερινά τους γεύματα. Ωμό όμως. Εάν το χρησιμοποιείς για λόγους υγείας -παραδοσιακά, αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις των υπερτασικών–, μην το μαγειρεύεις».

«Άλλα είναι για τη γεύση, όπως το μαύρο σκόρδο, άλλα καλύτερα για την υγεία», συμπληρώνει. Όσο για τις θεραπευτικές του ιδιότητες; «Δεν θεωρώ πως είναι αντίδοτο στις ιώσεις. Ωστόσο, εάν είναι να το χρησιμοποιήσεις, πάρε κάποια ποικιλία που έχει δοκιμαστεί σε εργαστηριακό επίπεδο, όπως οι δικές μας. Μια ποικιλία που, αποδεδειγμένα, θα σου κάνει καλό», αναφέρει.

Το μυστικό της φρεσκάδας

Όσο για τη φυτεία του, βρίσκεται έξι ώρες μακριά από τη Μελβούρνη, στη Μιλτούρα, στη βορειοδυτική Βικτόρια. «Ηλιόλουστη και με πλούσιο έδαφος, ήταν ιδανική για να στήσουμε εκεί τη φάρμα και τις εγκαταστάσεις μας», λέει ο Διαμαντόπουλος με το αυθεντικό, καλοκάγαθο χαμόγελο των Ελλήνων ομογενών.

«Η αποστολή μας από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρη: να αναπτύξουμε τοπικά σκόρδα για όλους τους Αυστραλούς. Έχουμε πάθος με την ποιότητα και επιπλέον ανέκαθεν στόχος ήταν να ενισχύσουμε την οικονομία της Αυστραλίας, προσφέροντας παράλληλα καινούργιες θέσεις εργασίας στους συντοπίτες μας. Τα σκόρδα μας -και όλα τα προϊόντα που παράγουμε, ανάμεσά τους πατέ σκόρδου, σκορδαλιά φυσικά, σκελίδες σκόρδων, αλλά και σος- είναι βιολογικά, με σεβασμό στο περιβάλλον. Σκοπός μας εξαρχής ήταν η βιωσιμότητα».

«Το σκόρδο είναι superfood εδώ και 5.000 χρόνια και μάλιστα από μόνο του. Δεν χρειάζεται καν επεξεργασία. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αγριόσκορδο, προκειμένου να θεραπεύουν διάφορες παθήσεις. Μάλιστα, το πρόσφεραν και ως δώρο στους θεούς. Ομοίως και οι Ρωμαίοι στη συνέχεια. Στην περίοδο της μεγάλης χολέρας -το 18ο αιώνα στην Ευρώπη-, οι Γάλλοι έτρωγαν σκόρδο για να μην κολλήσουν, όπως και οι Αμερικανοί το 1918, όταν μάστιζε την ήπειρο η ισπανική γρίπη. Αυτό το αρχαίο “γιατρικό” παραμένει μέχρι σήμερα. Έχοντας καταφέρει να προμηθεύουμε τη μισή Αυστραλία, νιώθουμε πολύ όμορφα. Δεν είναι λογικό;», καταλήγει.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή