Όπως είχε πει, ο Ζινεντίν Ζιντάν μεγάλωσε σε ένα σπίτι που «δεν μιλούσαμε πολύ». Το συμπαρομαρτούν αυτού είναι πως, δίχως τη λεκτική άπλα, η ευαισθησία δεν περίσσευε. 

Ούτως ή άλλως, ως γιος Αλγερινών, ο Ζιντάν ήταν τόσο σκληρός όσο και καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Αν κάποιος τον έχει δει να κλαίει μέσα στο γήπεδο είτε είχε πρόσβαση σε εικόνα που δεν έδειχνε η τηλεόραση ή διαθέτει εξαιρετική μνήμη.

Δεν εμφανίστηκε να κλαίει ούτε όταν στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου με τη Γαλλία το 1998 ούτε όταν αποβλήθηκε το 2006, στο τελευταίο παιχνίδι του στο ποδόσφαιρο, τον τελικό με την Ιταλία στο Βερολίνο στις 9 Ιουλίου 2006. 

Τη Δευτέρα 19 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια της αναγόρευσής του σε πρεσβευτή του ιδρύματος «Le Roint Rose» για παιδιά με καρκίνο, ο Ζιντάν, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ιστρ, έκλαψε. Αναμφίβολα, οι υδρογόνοι αδένες του ξέρουν ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή, ενώ ενδεχομένως και η εικόνα των γονιών του να πονούν για τον «χαμό» ενός παιδιού τους τον έχει στοιχειώσει. 

Πρόκειται για ίδρυμα που αφορά σε παιδιά που βρίσκονται σε τελικό στάδιο και έχει ως στόχο να «φύγουν» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της ψυχικής υγείας των γονέων.«Είμαι περήφανος που μπορώ να είμαι ο χορηγός του έργου σας. Κύριε δήμαρχε του Ιστρ, μπορείτε να είστε περήφανοι που υποσχόμαστε κάτι εξαιρετικό όπως κάνετε και από τη θέση σας. Για όλες αυτές τις οικογένειες. Σας έχω τεράστια εκτίμηση.

Το να χάσεις ένα παιδί είναι το πιο τρομερό πράγμα που υπάρχει, συμφωνούμε όλοι. Οι γονείς μου το έζησαν και ξέρω ότι είναι δύσκολο.

Έχετε επιλέξει το σωστό άτομο και θα σας υποστηρίξω πλήρως. Μπορέσαμε να συζητήσουμε όλα όσα είπατε, το έργο σας είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Γι' αυτές τις οικογένειες είναι απίστευτο πράγμα», ανέφερε ο δακρυσμένος Ζιζού.